Λίγο πιο ψηλά από την άνεση και τη θαλπωρή της προσωπικής μας άποψης, τα αντικείμενα , οι ιδέες , τα συναισθήματα ή οι αξίες διατηρούν ακόμα την αρχέγονη τους μορφή , δηλαδή αυτή που τους έδωσε ο Θεός τη μέρα που τα φώναξε για πρώτη φορά, και διέπονται από τις σχέσεις που τους όρισε η φύση και όχι εμείς. Κάπου εκεί, μπορεί ο καθένας να συνομιλήσει με ένα τετράγωνο, να ξεκινήσει για να βρει τη θάλασσα, να θυσιάσει ή να ξαναδώσει μια εικόνα στο κύμα, να βιώσει την εμπειρία της επιστροφής και να κάνει το φύσημα του ανέμου τελετουργία. Τα πάντα εξισώνονται αφού πρώτα έχουν φτάσει στο ψηλότερο σημείο της πορείας τους. Αυτή η ταινία είναι και μια απόδειξη ότι τελικά η ζωή μας είναι απλά ένας τυχαίος συνδυασμός αφηρημένων εννοιών και πράξεων, στον οποίο κάποτε κάποιος ένοιωσε την ανάγκη να δώσει μια "λογική" εξήγηση.