Δεν θα πρωτοτυπήσω αν πω ότι ο Ξανθόπουλος είναι Ο ντοκυμαντερίστας κι ένας δημιουργός με τη γνωστή έννοια του ότι κάνει πάντα την ίδια (πλούσια) ταινία. Αυτή τη φορά επεμβαίνει η τηλεόραση και τον κάνει λίγο πιο αυστηρό αλλά εξαίρετα πυκνό με αποτέλεσμα δύο ή τρία πρόσωπα να φαντάζουν στα μάτια μας σαν τοπία. Το θέμα είναι κι εδώ η μετανάστευση, αλλά η πιο αποσιωπημένη, η λιγότερο παραδεκτή που υπάρχει. Οι ιστορίες που ακούμε είναι πιο συναρπαστικές απ' το Mπλέηντ Ράνερς. Η διαδρομή που παρακολουθούμε στο εισαγωγικό κομμάτι έχει κάτι από την αίσθηση του λαβύρινθου. Πράγματι, πώς να κάνεις ένα φιλμ για αυτούς που αυτοεξορίζονται στην ίδια τους τη χώρα, χωρίς να μεταφέρεις ένα συναίσθημα μόνιμης όσο και εσωτερικής φυγής; Ο Ξανθόπουλος το καταφέρνει όχι μόνο γιατί έχει μελετήσει το αντικείμενό του αλλά και γιατί ο κινηματογράφος γι' αυτόν δεν είναι εικόνες που μαζεύεις αλλά μάλλον εικόνες που σπέρνεις και θερίζεις. Οι προηγούμενες ταινίες του προετοίμαζαν τα Τουρκοβούνια αλλά η τελευταία αυτή ταινία δεν ολοκληρώνεται παρά μόνο απ' τη στιγμή που θα προβληθεί μαζί με τα Σωτηριάνικα και την Χαϊδελβέργη.