Σ’ ένα ισόγειο διαμέρισμα, μια μεσήλικη γυναίκα νανουρίζει ένα μωρό στην κούνια. Με αφετηρία σποραδικές παραστάσεις του δρόμου που διεισδύουν στον ερμητικό εσωτερικό χώρο σαν κατοπτρικά είδωλα, αρχίζει να υφαίνει έναν μυθικό ιστό γύρω από μια επικείμενη άφιξη, την οποία προσδοκά, αλλά και, ταυτόχρονα, φοβάται. Η διάχυτη αυτή αίσθηση προσμονής την εισάγει σε μια διαδικασία προετοιμασίας για την υποδοχή του επισκέπτη, ενώ η αρχική στοργή του νανουρίσματος δίνει βαθμιαία τη θέση της στη ναρκισσιστική εσωστρέφεια ενός παραληρηματικού μονολόγου.