Στην εργασιακή δυστοπία των ναυπηγείων του Περάματος, η χρόνια απαγόρευση της σωματικής επαφής έχει μετατρέψει τις ανθρώπινες αλληλεπιδράσεις σε απόκοσμες προσομοιώσεις ενός καταπνιγμένου αισθησιασμού που υπερβαίνει τα ετεροκανονικά στερεότυπα της επιθυμίας. Με την υπόνοια ύπαρξης ενός πανταχού παρόντος, αλλά αόρατου ελεγκτικού μηχανισμού, ακολουθείται η αφήγηση του Γιώργου, του παλαιότερου εργάτη και υπεύθυνου στο ναυπηγείο, μέσα από την οποία σκιαγραφούνται οι ανθρώπινες σχέσεις, όπως αυτές διαμορφώνονται σε μια οργουελιανή καθημερινότητα όπου το οπτικό υποτάσσει το συγκινησιακό. Ο Γιώργος, μία φορά τον μήνα, κάνει τη διαδρομή από το Πέραμα στη Σαλαμίνα απέναντι. Τόσο ο ίδιος όσο και οι νέοι εργάτες κοιτάζουν μία το βουνό του Περάματος και μία απέναντι, χωρίς να ξέρουν τι να περιμένουν ή τι θα πρέπει να κάνουν.

Στον Θρόνο του Ξέρξη. Σε μία από τις κορυφές του όρους Αιγάλεω που εντάσσονται στον Δήμο Περάματος, ο οποίος στην αρχαιότητα ονομαζόταν Αμφιάλη, θεωρείται πως βρισκόταν η θέση από την οποία ο Ξέρξης παρακολούθησε τη συντριβή του στόλου των Περσών στη Ναυμαχία της Σαλαμίνας, το 480 π.Χ. Η κορυφή αυτή αποκαλείται από τους κατοίκους της περιοχής «Θρόνος του Ξέρξη».