Τον Μάρτιο του 2020, το παράθυρο του βλέμματός μου στένεψε. Οι άσκοπες μετακινήσεις απαγορεύτηκαν και οι κινηματογράφοι σταμάτησαν να λειτουργούν. Δεν ξέρω τι μου λείπει περισσότερο, ο κινηματογράφος ή ένα άσκοπο ταξίδι. Ευτυχώς η οικογένειά μου συμφώνησε να παίξει το «ιππεύοντας το λεωφορείο» και να κινηματογραφηθεί από εμένα. Προσωπικές ιστορίες αναμειγνύονται με ιστορικές επαναστάσεις, ή είναι όλα μια ταινία που φαντάζομαι ενώ είμαι στο λεωφορείο;