"H Ελληνική κοινότητα Χαϊδελβέργης" του Λευτέρη Ξανθόπουλου ήταν αναμφισβήτητα η πιο σημαντική. Καθαρός ο στόχος του σκηνοθέτη. Προσιτός ο τρόπος αντιμετώπισης του θέματός του. Έδωσε τα κύρια στοιχεία της τραγωδίας του μετανάστη, που μέλημά του είναι να περισωθεί βιοποριστικά και πολιτιστικά από την σαρωτική, ξένη γι' αυτόν, κοινωνία της εκμετάλλευσης και της βιτρίνας. Αντιστέκεται σε αυτή την καταπίεση ο μετανάστης Έλληνας εργάτης, με όλες του τις δυνάμεις. Η κοινότητα που φτιάχνει είναι ένας τρόπος διάσωσης. Η κυβέρνηση και τα προξενεία της αδιαφορούν για την εκπαίδευση των Ελληνοπαίδων. Κι όμως αυτή επιβιώνει. Ο Ξανθόπουλος με λιτότητα υπογράμμισε πολλές πλευρές του προβλήματος και ιδιαίτερα την ενότητα των πολιτικών και πολιτιστικών αιτημάτων.