Μια αδικημένη μικρού μήκους Στη δεύτερη μικρού μήκους ταινία του Λευτέρη Ξανθόπουλου (η πρώτη ήταν η βραβευμένη στο φεστιβάλ 1976 "Ελληνική κοινότητα Χαϊδελβέργης") το αντικείμενο είναι πάλι η μετανάστευση στη Δυτική Γερμανία, αλλά η έρευνα που επιχειρεί αυτό το ντοκυμανταίρ που θα έμοιαζε με ελεγειακό δοκίμιο, αλλάζει πρόσωπο: πολύ απλά γίνεται αδύνατη, παρεκκλίνει συνεχώς, αλλάζει θαυμαστή, χώρους και θέματα, μεταφέρεται διαρκώς από την Γερμανία στην Ελλάδα και πάλι πίσω και ξαναβρίσκει το πρόβλημα που την απασχολεί μέσα από μια δυναμική σκηνοθεσία, της απόστασης που την χωρίζει απ' αυτό. Η βάση της ταινίας είναι η καταστροφή των συμβατικών προσεγγίσεων του προβλήματος μετανάστευση, κινηματογραφικών και άλλων. Το Σούπερ 8 εισβάλλει εκεί όπου ακούγονται οι πιο "σημαντικές" απαντήσεις, λες κι ο ερασιτεχνικό κινηματογράφος θα μπορούσε να ξεπεράσει το κλείσιμο τους στους κώδικες της οικογενειακής κινηματογράφισης. Θαυμαστή αντιστροφή που τινάζει στον αέρα την λογική του ντοκυμανταίρ "πάνω σε" κάποιο πρόβλημα. Μεγάλος αδικημένος αυτού το φεστιβάλ (όπου βραβεύτηκαν οι πιο συμβατικές, φολκλοριστικές σαλάτες στο τομέα των ταινιών μικρού μήκους) ο Λευτέρης Ξανθόπουλος δεν καταστρέφει μόνο αλλά και οικοδομεί μία προσωπική ματιά πάνω σε ένα χώρο που βυθίζεται στη σπείρα μιας κοινωνίας (της δυτικογερμανικής) που μεταβάλλεται σιγά-σιγά από χώρα που δέχεται μετανάστες σε χώρα που δεν θα τους στείλει ποτέ πίσω. Γιατί οι δρόμοι έχουν κλείσει.