Με την ταινία "Στα τουρκοβούνια" ο Λευτέρης Ξανθόπουλος πετυχαίνει να ξεφύγει από τις παγίδες μιας τηλεοπτικής αφήγησης, πού δυναστεύει τα ντοκυμαντέρ. Φτιάχνει έτσι ένα φιλμ (ντοκυμαντέρ - φιξιόν) πού στοχάζεται πάνω στο θέμα του (τ' αυθαίρετα στο συνοικισμό "Γ. Παπανδρέου") και τον κινηματογράφο. Δεν αποκρύπτει τις δοκιμές του και ταυτόχρονα δεν εγκαταλείπει τα πρόσωπα του δράματος - τους εσωτερικούς μετανάστες πού υπερασπίζουν με απελπισμένο φανατισμό την ταπεινή τους καλύβα. Ό γέρος περπατάει στον άδειο δρόμο, τα παιδιά βάζουν νερό στη στέρνα από την υδροφόρα, ένας κάτοικος σκάβει κάτω απ' τους βράχους για λίγο χώμα, μια γριά φτιάχνει το φαΐ, μια κοπελιά καφέδες... Ο επινίκιος χορός, ο τσάμικος, στεφανώνει την Ιστορία των ανθρώπων και οι λήψεις από το ελικόπτερο συγκρίνουν τους χώρους της Αθήνας και του συνοικισμού. Η ταινία του Ξανθόπουλου ανιχνεύει πέρα απ' την απλοϊκή καταγγελία και κατάδειξη.