Ρίχνοντας μια ματιά στις ταινίες ας ξεκινήσουμε από τα ντοκυμανταίρ πού φέτος ήταν πάνω από το 1/3 της παραγωγής. Ανάμεσά τους υπήρχε μια πολύ αξιόλογη δουλειά, ίσως ή καλύτερη του Φεστιβάλ, ή ταινία Στα Τουρκοβούνια του Λευτέρη Ξανθόπουλου. Ο σκηνοθέτης αυτός (πού είχε εντυπωσιάσει με τις προηγούμενες ταινίες του Ελληνική κοινότητα Χαϊδελβέργης και Ο Γιώργος από τα Σωτηριάνικα) μας δείχνει τι σημαίνει να ξέρεις καλά το θέμα πού χειρίζεσαι. Ή ταινία βασίζεται στις αφηγήσεις των κατοίκων των αυθαίρετων κτισμάτων της περιοχής, οι οποίοι διηγούνται πώς έφτασαν εκεί, τι περιπέτειες πέρασαν ώσπου να εγκατασταθούν και ποια είναι τα τωρινά τους προβλήματα. Η ταινία αρχίζει όπως πρέπει και κλείνει τη στιγμή πού πρέπει. Δεν υπάρχει τίποτα λιγότερο, τίποτα παραπανίσιο. Το γενικό πλάνο με τα Τουρκοβούνια καί την Αθήνα από το ελικόπτερο πού κλείνει την ταινία, δείχνει εύστοχα τις αλλοπρόσαλλες ενέργειες των Ιθυνόντων να διώξουν τους λιγοστούς κατοίκους της περιοχής, ενώ λίγα χιλιόμετρα παραπέρα ή μισή Ελλάδα πνίγεται σε λίγα τετραγωνικά.