Έλα να σου πω... της Κατερίνας Φιλιώτου

Επιλέγει και σχολιάζει ο Λευτέρη Ξανθόπουλος

Ο Γιάννης και η Σοφία είναι παντρεμένοι εδώ και 20 χρόνια. Η ζωή τους κυλάει ήρεμα, μέχρι που η Σοφία, εκείνο το μοιραίο πρωινό, περνάει από τον υδραυλικό για τον χαλασμένο θερμοσίφωνα. Επιστρέφει αναστατωμένη στο σπίτι κι εκεί, μπροστά στον άντρα της, την έφηβη κόρη της Μαρία και την οικογενειακή τους φίλη Πέπη, αποφασίζει να μιλήσει: - θέλω να σας πω κάτι.. Γιάννη, άκου, σήμερα χωρίς να το θέλω μου συνέβηκε... Δηλαδή το έκανα... Κατάλαβες; - Όχι. - Γιάννη σήμερα το πρωί, εγώ πήγα μ' έναν άλλο άνθρωπο... Δεν το περίμενα ποτέ, δεν το 'θελα, μου βγήκε... Η λειτουργία του κινηματογράφου στηρίζεται στις δύο μαγικές λέξεις, ευφορία ή δυσφορία. Καθώς βγαίνεις από την αίθουσα, η ταινία της Κατερίνας Φιλιώτη σε ακολουθεί και επιμένει να τη θυμάσαι.

Το Έλα να σου πω, με πρωταγωνίστρια την Ντίνα Μιχαηλίδη, προβλήθηκε στο διαγωνιστικό τμήμα του Φεστιβάλ μικρού μήκους και απέσπασε το θερμό και παρατεταμένο χειροκρότημα του κοινού, από τα καλύτερα που έχω ακούσει τα τελευταία χρόνια στη Δράμα. Διαθέτει σπουδαίες ερμηνείες, διαθέτει μια ερωτική σκηνή έξοχου αισθησιασμού, διαθέτει συγκίνηση, γέλιο, ρυθμό, ευφυείς διαλόγους, διαθέτει χαρακτήρες, σχέσεις, πλοκή, διαθέτει κυρίως τόλμη.

Η κρίση για την ελληνική ταινία μετεωρίζεται ανάμεσα στα επίθετα ευνοημένος και αδικημένος. Εξάλλου, η περιπέτεια του ελληνικού κινηματογράφου αναπαράγεται μέσα από λάθη, παραλείψεις και αδικίες των διαφόρων επιτροπών ειδικών και των κέντρων εξουσίας. Σ' ένα τοπίο όπου έχουν διασαλευτεί τα συλλογικά κριτήρια και ο καθένας κατασκευάζει τα δικά του ατομικά κριτήρια, η ταινία αδικήθηκε στην τελική κρίση. Καθώς είμαστε αναγκασμένοι να απολογούμαστε για το αυτονόητο, το Έλα να σου πω είναι, πριν και πάνω απ' όλα, μια πλήρης κινηματογραφική ταινία. (Μπορείτε να τη δείτε στο Φεστιβάλ που αρχίζει από την Κυριακή στο "Παλλάς").