Επί Κολωνώ σκην. Λευτέρης Ξανθόπουλος

ΛΕΥΤΕΡΗΣ ΞΑΝΘΟΠΟΥΛΟΣ

Να και κάποιος που φίλμαρε πραγματικά μια συνοικία. Το γόητρο των μικρού μήκους σώθηκε από μια σαραντάλεπτη παραγωγή του Υπουργείου Πολιτισμού, το επί Κολωνώ του Λευτέρη Ξανθόπουλου, που προβλήθηκε εκτός συναγωνισμού. Σ' όλες του τις ταινίες ο Ξανθόπουλος ενδιαφέρεται πρώτα για τους ανθρώπους και τις ιστορίες που μεταφέρουν και μέσω αυτών των ιστοριών φιλμάρει τους χώρους. Το ντοκιμαντέρ αγγίζει τη μυθοπλασία, τα πρόσωπα γίνονται τοπία. Μια συνοικία της Αθήνας κινηματογραφείται πραγματικά μόνο όταν βρεθεί κάποιος να τη διασχίσει, όπως εδώ ο Θανάσης Σκρούμπελος που ετοιμάζει ένα γεύμα σ' όλη τη διάρκεια της ταινίας. Ο Κολωνός μετασχηματίζεται σε τοπίο της μνήμης κι όπως ξέρουμε η μνήμη πάντα επιλέγει, η μνήμη είναι όπως κι ο κινηματογράφος μια ελεύθερη μυθοπλασία.

Η ωραιότερη σκηνή της ταινίας είναι και η πιο αυστηρά ντεκουπαρισμένη: ένας γέρος ζωγράφος δουλεύει κοντά στις αρχαίες σαρκοφάγους, στη μέση ενός φυσικού παράδεισου "τσέπης", μιας τρύπας στο συνοθύλευμα του δομημένου χώρου (τα κτίρια στο φιλμ φαίνονται πάντα στο φόντο). Ενώ ο ζωγράφος σκιτσάρει ο Σκρούμπελος κυκλοφορεί ανάμεσα στη βλάστηση διασχίζοντας το κάδρο από αριστερά προς τα δεξιά και πάλι πίσω. Δύο πλάνα για δύο ανθρώπους λοιπόν που συναντιούνται τελικά για να παίξουν τάβλι. Η στραουμπική μεθοδολογία αυτής της σκηνής καταφέρνει το αδύνατο, να μεταβάλλει τη ντοκιμαντερίστικη λιτότητα σε εκφραστική πολυπλοκότητα όπου μια συνοικία γίνεται αυτό που θέλουν οι κάτοικοι της. Στον κινηματογράφο μπορούν να συμβούν πολλά θαύματα, αυτό είναι όμως μια καλή αρχή. Αντι, τεύχος 245, Βακαλόπουλος