Τα υπόλοιπα και τα επιλεγόμενα

Οκτώ ταινίες με το γενικό θεματικό τίτλο «Έλληνες του Κόσμου» αποτέλεσαν την ύλη μιας καινούργιας ενότητας στο πρόγραμμα του Φεστιβάλ της Δράμας. Πρόκειται για αυτές που δεν είχαν τις προϋποθέσεις να αποκτήσουν το Πιστοποιητικό Ελληνικότητας το οποίο χορηγεί το υπουργείο Πολιτισμού. Αυτό συμβαίνει όταν τόσο η ελληνική γλώσσα όσο και οι ελληνικής υπηκοότητας συντελεστές (καλλιτεχνικοί, τεχνικοί και οικονομικοί) δεν πλειοψηφούν στην ταινία. Σωστή και δίκαιη η λύση που δόθηκε από το Φεστιβάλ, αφού έτσι κανείς δεν θα 'χει λόγο να «γκρινιάζει».

Του Δημήτρη Χαρίτου

Παρ' όλα αυτά, η φετινή φουρνιά των οκτώ ταινιών δεν έκρυβε κάποια έκπληξη. Καλές τεχνικά κατασκευές, ποικιλία θεμάτων, πλην όμως αδιάφορων. Φαίνεται ότι το σύνδρομο της χορτάτης, της αποπροσανατολισμένης και φυσικά εφησυχασμένης νεολαίας είναι διεθνές. Πιθανόν άλλα σύνδρομα, όπως αυτά του «Μπιν Λάντεν» και του «Άνθρακα», να την αφυπνίσουν. Εν πάσει περιπτώσει, να ξανάρθουμε (πους «Έλληνες του κόσμου» και να πούμε για την Ευτέρπη Χαραλαμπίδη, γεννημένη στη Βενεζουέλα, και την ίσως πιο ευπρόσδεκτη από (χυτές τις ταινίες, Το εστιατόριο του Νίκου. Κέρδισε την προσοχή μας ο τρόπος που συνδέει εαυτήν με τον ελληνισμό. Απλουστεύσεις βέβαια, οι οποίες εντούτοις δεν μας στερούν τη συγκίνηση.
Ο Αλέξανδρος Αδρακτάς, ο οποίος σπούδασε στη Νέα Υόρκη και ζει στο Λονδίνο, με την ταινία του Doctor Druden καθώς και ο Χρήστος Χατζηαντωνίου με την Τζούλι παρουσίασαν αξιόλογη γνώση του κινηματογραφικού εργαλείου και σκηνοθετική άνεση, χρόνων και ρυθμού. Μόνο ευχές μπορούμε επί του παρόντος να δίνουμε σ' αυτούς τους ευέλπιδες της τέχνης τους. Χωρίς καμιά αμφιβολία το Διεθνές Διαγωνιστικό Τμήμα του δραμινού φεστιβάλ αποτελεί ανεκτίμητη προσφορά γι' αυτούς που ενδιαφέρονται για την κινηματογραφική τέχνη για πολύ περισσότερους λόγους από τον ψυχαγωγικό. Μια συμπυκνωμένη σε ποσότητα ευκαιρία γνώσης, ενημέρωσης, ευαισθητοποίησης, έστω κι αν παραδεχτούμε ότι δεν ήταν όλες οι ταινίες (που εντούτοις επιλέχτηκαν) αριστουργήματα. Νέοι κατά κανόνα δημιουργοί μας μεταδίδουν συχνά συναρπαστικές «εικόνες πάνω στον κόσμο». Το ξεκούραστο ακόμα βλέμμα τους ανακαλύπτει «ιστορίες» και εκδοχές της ζωής που πολλοί από εμάς τους «ώριμους» είτε δεν τις «βλέπουμε» είτε υποτιμώντας τες τις προσπερνούμε. Αλλού είναι το κακό. Το βλέπουμε χρόνια στη μοναδική αίθουσα προβολών της Δράμας. Είναι η αδιαφορία των δικών μας νέων κινηματογραφιστών να δουν αυτό το θησαυρό που τους προσφέρεται δωρεάν. Αυταρέσκονται στη δική τους ομφαλοσκοπική εγωπάθεια. Ο εξαιρέσεις ελάχιστες.
Περισσότερες από 80 ταινίες μας έδωσαν ένα λίγο-πολύ ενδιαφέρον παζλ του τι συμβαίνει στον διεθνή κινηματογραφικό κόσμο σ' αυτή του την «μικρομηκάδικη» εκδοχή. Κεσουατσάκα, η χρυσή γέφυρα από το Περού. Η μεγάλη γέφυρα από τη Σουηδία, Το μπλουζ του υαλουργού από τη Σλοβενία. θλίψη από το Ισραήλ. Και τα λοιπά... από τη Ρωσία (βραβείο του δραμινού φεστιβάλ). Τόσο μεγάλη απόσταση από το Ιράν. Όλα πάνε καλά από την Ελβετία. Φωτοτυπείο από την Αυστρία (επίσης βραβείο του Φεστιβάλ), Τα πουλιά σε κλουβί δεν μπορούν να πετάξουν από τη Γαλλία, Sic transit επίσης από τη Γαλλία. Κίτρινος από τη Βουλγαρία. Ελγολάνδη από τη Δανία. Κάθε Πέμπτη από τη Φινλανδία. Στάση λεωφορείου από το Κιργιστάν. Ανάγκη από τον Καναδά. Το ραντεβού από την Πολωνία. Ο καταδύτης από τη Φινλανδία. Το μάτι στο σβέρκο από το Μεξικό. Εκπαιδευτική ταινία για τα αρχεία της Στάζι από τη Γερμανία. Silvestar από τη Γερμανία. Επιβάτες από τον Καναδά. Φυσική επιλογή από τη Ρωσία. Είναι ένα απάνθισμα από τις ξένες ταινίες που προβλήθηκαν στη διάρκεια της διοργάνωσης με πρόσθετο κριτήριο ότι η μνήμη εξακολουθεί, σχεδόν ένα μήνα αργότερα, να τις κρατάει ζωντανές.
Συνέβησαν και πολλά άλλα αξιόλογα κινηματογραφικά στη Δράμα αλλά πού χώρος. Εμείς, έτσι από ανυπόκριτη και αποδεδειγμένη αγάπη για το Φεστιβάλ, θα σταθούμε και στο κλείσιμο της διοργάνωσης, θα ξαναπούμε λοιπόν στον έτσι κι άλλως επιτυχημένο δήμαρχο, ανερχόμενο στέλεχος της πολιτικής ζωής και πρόεδρο της δημοτικής επιχείρησης του Φεστιβάλ, ότι καιρός είναι να λιγοστέψουν οι «πολιτικές» παρουσίες στη διοργάνωση. Δείχνουν και ακούγονται ξένες. Να περιοριστεί η υπερβολική «παράπλευρη -προς την καλλιτεχνική- κυκλοφορία» της πολιτικής γλώσσας. Είναι, το λιγότερο, κουραστικό, κόσμος άσχετος με το νεανικό κοινό να μεγαλοστομεί απεραντολογώντας. Δόξα τω θεώ, υπάρχουν άλλοι, σαφο5ς πιο κατάλληλοι χώροι για το αποδεκτό άθλημα της πολιτικής. Είμαστε βέβαιοι ότι ο ευφυής Μαργαρίτης Τζίμας το κατανοεί γι' αυτό και θα πρέπει να κάνει διόρθωση «πλεύσης».