Ο Μάνος Παπαδάκης αφηγείται, με εύθυμο τρόπο, το χρονικό της δημιουργίας της ταινίας του: ¨ΟΝΕΙΡΑ ΓΛΥΚΑ ΤΟΥ ΚΟΥΤΑΛΙΟΥ¨ που πραγματοποιήθηκε στα μέσα του 1999. Η έλλειψη χρημάτων, η αναζήτηση συνεργατών, τα επαγγελματικά προβλήματα, τα απρόοπτα στα γυρίσματα, οι χαρές και οι λύπες, οι διακρίσεις που ακολούθησαν, παρελαύνουν από τις σελίδες αυτές με τρόπο που θα μπορούσε να λειτουργήσει ως εγχειρίδιο του τι δεν θα πρέπει να κάνεις για να πετύχει η ταινία σου!

Το κείμενο και οι φωτογραφίες είναι ελεύθερα δικαιωμάτων και μπορεί να τα χρησιμοποιήσει όποιος και όπως θέλει.

Παρακάτω θα διαβάσετε αποσπάσματα του κειμένου.

Καλή ανάγνωση.

………………………………………..ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ…………………………………………………..

Πριν καλά καλά κοπάσει ο θόρυβος για τις εξελίξεις στην εκπομπή, μαζευτήκαμε και αρχίσαμε να επεξεργαζόμαστε την τελευταία version του σεναρίου. Θυμάμαι ακόμη τον Λουκά και τον Δημήτρη να διαβάζουν την ιστορία και να βγάζουν περίεργους ήχους. Δεν ήταν θαυμασμός για το μεγάλο ταλέντο που είχαν μπροστά τους. Ήταν επειδή είχαν μπερδευτεί και το μυαλό τους έκανε πολύ θόρυβο για να κατανοήσει.
Το scenario όμως ήταν τελικό.
Το είχα αποφασίσει όταν είδα ότι υπήρχε ένα κενό δραστηριότητας δύο τριών μηνών μπροστά μας και έπρεπε να το εκμεταλλευτώ για να κάνουμε την ταινία.

………………………………………..ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ…………………………………………………..

Μια κοπέλα γύρω στα 20 γυρνάει ένα μεσημέρι σπίτι της τσατισμένη από αυτά που της είπε η φίλη της για τον καλό της και όταν εκείνος την παίρνει τηλέφωνο ξεσπάει πάνω του με τον χειρότερο τρόπο. Ο πυροβολισμός που ακούγεται από την άλλη άκρη του τηλεφώνου την κάνει να πιστέψει ότι αυτοκτόνησε και την βάζει σε έναν αγώνα δρόμου για να σώσει εκείνον και την ψυχή της. Ο Βασίλης όμως είναι καλά. Καλύτερα δεν γινόταν. Όλα αυτά που της έλεγε η φίλη της ήταν ψέματα. Μπορούν τώρα να συνεχίσουν τη ζωή τους μαζί και ίσως καλύτερα από ότι πριν.

Δεν είναι ωραίο;
Όχι;
Το ξέρω.
Δεν με απογοήτευε το γεγονός ότι η υπόθεση δεν ήταν κανένα αριστούργημα αλλά ήταν σίγουρα ξεκάθαρη για τις προθέσεις της.

Έχοντας λοιπόν στα χέρια μου καθαρό το θέμα και την υπόθεση έγραψα από την αρχή την ιστορία.

………………………………………..ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ…………………………………………………..

Το απόγευμα της 26/1/1999 βρέθηκα αντιμέτωπος με το ίδιο πρόβλημα που είχα όταν εξηγούσα την ταινία στον Λουκά και τον Δημήτρη αλλά επί δεκαεννιά. Τόσοι είχανε έρθει για το πρώτο meeting και έπρεπε να τους πείσω ότι πρόκειται για το ποιο σημαντικό πράγμα της ζωής τους. Ότι άξιζε να παρατήσουν οτιδήποτε θα κάνανε μέχρι την στιγμή που θα τους ανακοινώναμε ότι ξεκινάμε. Δεν θα πληρωνόντουσαν, δεν θα κοιμόντουσαν πολύ, δεν θα τρώγανε πολύ, αλλά θα κουραζόντουσαν πολύ, θα κρυώνανε πολύ και μπορεί να βάζανε και καμιά φορά το χέρι στην τσέπη (αλλά αυτό δεν έπρεπε να το ξέρουνε).
Η συνάντηση εξελίχθηκε τέλεια. Ο Δημήτρης έκανε τις απαραίτητες συστάσεις και άρχισα να μιλάω. Και δεν σταματούσα. Τους είπα όλη την αλήθεια για το τι πάμε να κάνουμε και μάλιστα σε κάποια στιγμή ένιωσα ότι τους τρόμαζα κιόλας. Δύο ώρες κράτησε η συζήτηση και όταν στο τέλος τους ζήτησα να απαντήσουν άμεσα για το αν είναι ¨μέσα¨ δεν πίστευα στα μάτια και τα αφτιά μου. Ήταν από τις ποιο όμορφες στιγμές. Να βλέπεις όλο αυτόν τον κόσμο να ενθουσιάζεται με την ιδέα σου και να είναι έτοιμος για όσα περιέγραψα ποιο πάνω και ακόμα περισσότερα. Εκείνο το απόγευμα δημιουργήθηκε μια από τις καλύτερες ομάδες που ξέρω μέχρι σήμερα.
Εκείνο το απόγευμα πίστεψα ότι η ταινία θα γίνει.
Δυστυχώς μερικοί από αυτούς δεν μου μιλάνε πια.

………………………………………..ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ…………………………………………………..

Αρχικά κοιτάξαμε την λύση με τις περούκες αλλά χρειαζόταν πολύς καιρός να ετοιμαστούν όπως τις ήθελα και δεν προλαβαίναμε με τίποτα. Η επόμενη λύση ήταν να βάλουμε ¨χέρι¨ στα μαλλιά και των δύο αλλά αντέδρασαν …. και οι δύο.
-Ρε Μάνο τα μαλλιά μου;
-Είναι τις μόδας.
-Κόκκινα;
-Και λίγο να τα πάρουμε.
-Μα… θα μου τονίσει την μύτη.
-Γι΄ αυτό το κάνουμε… έχεις ωραία μύτη.
Πέσαμε πάνω τους όλοι και τελικά πείστηκαν ότι μια αλλαγή αυτόν τον καιρό θα ήταν ότι πρέπει.
Αυτό που δεν ήθελαν όμως ήταν να γίνουν σαν ρωσίδες πουτάνες.
Και έγιναν.