ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΚΡΑΒΒΑΡΗΣ
Η αποτύπωση των αισθητικών μοτίβων

ΤΙΤΛΟΣ ΤΑΙΝΙΑΣ: ΤΟ ΛΕΩΦΟΡΕΙΟ ΤΗΣ ΓΡΑΜΜΗΣ
ΠΑΡΑΓΩΓΗ: OLYMPUS FILMS – ΜΙΧΑΛΗΣ ΑΧΟΥΡΙΩΤΗΣ
ΣΚΗΝΟΘΕΣΙΑ: ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΚΡΑΒΒΑΡΗΣ
ΣΕΝΑΡΙΟ: ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΚΡΑΒΒΑΡΗΣ – ΓΚΕΛΥ ΓΡΥΝΤΑΚΗ (σε ελεύθερη μεταφορά του ομώνυμου διηγήματος του Νίκου Χουλιαρά)
ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ: ΤΑΚΗΣ ΒΕΝΕΤΣΑΝΑΚΟΣ
ΗΧΟΣ: ΚΩΣΤΑΣ ΚΟΥΤΕΛΙΔΑΚΗΣ
ΣΚΗΝΙΚΑ: ΜΑΡΙΑ ΣΚΕΝΤΕΡΙΔΟΥ – ΘΟΥΚΥΔΙΔΗΣ ΠΑΠΑΓΕΩΡΓΙΟΥ
ΚΟΣΤΟΥΜΙΑ: ΜΑΡΙΑ ΣΚΕΝΤΕΡΙΔΟΥ – ΘΟΥΚΥΔΙΔΗΣ ΠΑΠΑΓΕΩΡΓΙΟΥ
ΗΘΟΠΟΙΟΣ Α: ΓΙΑΝΝΗΣ – ΚΟΝΤΟΥΡΗΣ ΠΑΠΑΝΙΚΟΛΑΟΥ
ΗΘΟΠΟΙΟΣ Β: ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΠΕΤΡΟΠΟΥΛΟΣ
ΗΘΟΠΟΙΟΣ Γ: ΛΙΖΑ ΣΙΑΝΟΥ
ΗΘΟΠΟΙΟΣ Δ: ΓΙΑΝΝΗΣ ΣΕΝΤΕΛΕΣ
ΗΘΟΠΟΙΟΣ Ε: -
ΜΑΚΙΓΙΑΖ: -
ΜΟΝΤΑΖ: ΤΑΚΗΣ ΓΟΡΓΟΡΙΝΗΣ
ΤΕΧΝΙΚΑ ΧΑΡΑΚΤΗΡΙΣΤΙΚΑ: Διάρκεια 11’, έγχρωμη, format 35mm, έτος παραγωγής 2005.
Η ταινία συμμετείχε στο φεστιβάλ Δράμας 2005, στην κατηγορία ΜΥΘΟΠΛΑΣΙΑΣ (ΔΙΑΓΩΝΙΣΤΙΚΟ)

Σε ένα χωριό της ελληνικής επαρχίας, ένα δωδεκάχρονο αγόρι αποφασίζει να φύγει για την πόλη. Η αναχώρησή του, ένα φθινοπωρινό χάραμα, επαναλαμβάνεται ξανά και ξανά, καθώς οι φόβοι και οι επιθυμίες του την αφηγούνται ξανά, συνθέτοντας έτσι την πραγματικότητά της…
Ο Παναγιώτης Κράββαρης γεννήθηκε στα Ιωάννινα το 1982. Από το 2000 σπουδάζει Ψυχολογία στο Πάντειο Πανεπιστήμιο της Αθήνας, ενώ παράλληλα συμμετείχε σε σεμινάρια πάνω στον κινηματογράφο. «Το λεωφορείο της γραμμής» είναι η πρώτη του ταινία…
Τι σημαίνει για εσάς η προπέτεια της παραγωγής μιας μικρού μήκους ταινίας;
Σημαίνει την ευθύνη και την οξυδέρκεια να εκτιμάς τα μέσα που έχεις στη διάθεσή σου, όπως και το τι μπορείς να κάνεις με αυτά, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν κριτικάρεις τους (θεσμικούς και νοοτροπικούς κυρίως) περιορισμούς, διεκδικώντας κάτι καλύτερο. Επίσης σε καμιά περίπτωση δεν μπορεί να χρησιμοποιεί κανείς τις ελλείψεις και τους περιορισμούς ως άλλοθι για να κάνει μια κακή ταινία.
Τι σημαίνει για εσάς μια συμμετοχή στο Φεστιβάλ της Δράμας;
Στο φεστιβάλ οι ταινίες επιτέλους δημοσιοποιούνται, ενώ εντός του φεστιβάλ έρχεται κανείς σε επαφή με όλους όσους μπήκαν στη διαδικασία του να κάνουν μια μικρού μήκους (και όχι μόνο) τα τελευταία χρόνια.
Τι σας ώθησε να ασχοληθείτε με τον κινηματογράφο και πως αντιλαμβάνεστε εσείς τον συγκεκριμένο χώρο;
Ο κινηματογράφος είναι ο πιο ρεαλιστικός από όλες τις τέχνες. Αυτό σημαίνει ότι το πραγματικό διαμεσολαβεί κάθε «σύλληψη» του σκηνοθέτη. Αυτό βέβαια συμβαίνει με όλες τις τέχνες, αλλά στον κινηματογράφο είναι πρωταρχικό. Αυτό το παιχνίδι με την πραγματικότητα σαγηνεύει κάποιους που αισθάνονται ότι μπορούν να εκφράζονται μέσω της τέχνης.
Τι προσδοκούσατε με τη φετινή σας συμμετοχή στο Φεστιβάλ της Δράμας και τι περιμένετε να συμβεί από εδώ και πέρα;
Προσδοκούσα η ταινία να περάσει στο διαγωνιστικό τμήμα, πράγμα που έγινε. Από εκεί και πέρα με ενδιαφέρει η ταινία να «κυκλοφορήσει» όσο το δυνατόν περισσότερο.
Το τελικό αποτέλεσμα της συγκεκριμένης ταινίας που θα συμμετείχε στη Δράμα απέχει πολύ από το αρχικό πλάνο που είχατε στο μυαλό σας όταν πραγματοποιήσατε τη σύλληψη της ιδέας;
Η διαφορά του τελικού αποτελέσματος από την αρχική «σύλληψη» συνιστά συστατικό στοιχείο της δημιουργικής πράξης εντός του κινηματογράφου, και κανείς πρέπει να μάθει να εργάζεται με αυτό.
Μια ανεξάρτητη παραγωγή πάντα συναντά πολλά προβλήματα. Πείτε μας λίγα λόγια για τις δυσκολίες που βγήκαν κατά τη δημιουργία της ταινίας που σχετίζονται με τα έξοδα αλλά και την υλοποίηση του στόχου σας…
Ο βασικός χρηματοδότης της ταινίας ήταν το Ελληνικό Κέντρο Κινηματογράφου, οπότε η παραγωγή του «Λεωφορείου της Γραμμής» δεν μπορεί να χαρακτηριστεί ανεξάρτητη, αν αυτό εννοείτε. Παρ’ όλα αυτά, οικονομική στενότητα υπήρχε, και έγινε η απόπειρα οι όποιες δυσκολίες να αντιμετωπιστούν όσο το δυνατόν πιο δημιουργικά.
Απευθυνθήκατε σε κάποιον φορέα για να στηρίξει την προσπάθειά σας; Πήρατε υποσχέσεις που έμειναν στα λόγια;
Πέρα από το Ε.Κ.Κ., οποιοσδήποτε άλλος φορέας εμφανίστηκε αρκετά απρόθυμος να συνεισφέρει με οποιονδήποτε τρόπο σε αυτό το εγχείρημα.
Γιατί επιλέξατε τον συγκεκριμένο τίτλο για την ταινία σας; Τι περιέχει από την υπόθεση της;
Αποφασίσαμε να κρατήσουμε τον τίτλο του διηγήματος του Νίκου Χουλιαρά, το οποίο αποτελεί σε ελεύθερη διασκευή το σενάριο της ταινίας. Αυτό ίσως το κάναμε για να δείξουμε ότι μετατρέπουμε κάτι λογοτεχνικό, σε κάτι καθαρά κινηματογραφικό.
Ποιο ήταν το ερέθισμα που σας ώθησε να δημιουργήσετε τη συγκεκριμένη ταινία σας;
Το σενάριο βγήκε από ένα σεμινάριο που κάναμε και εγώ και η Γκέλυ Γρυντάκη με τον σκηνοθέτη Μάκη Μωραΐτη. Από εκεί και πέρα μας ενδιέφεραν η αποτύπωση συγκεκριμένων αισθητικών μοτίβων αλλά και τα παιχνίδια με τον χρόνο που γίνονται εντός της ιστορίας, όλα αυτά με αμιγώς κινηματογραφικό τρόπο.
Εμπνευστήκατε την ταινία σας ψάχνοντας μια νέα ματιά των πραγμάτων;
Προσπαθήσαμε να δώσουμε έναν πιο ενεργό ρόλο στα αμιγώς κινηματογραφικά μέρη της ταινίας (σκηνοθεσία, μοντάζ), αν αυτό εννοείτε.
Ποιο είναι το μήνυμα που θέλατε να περάσετε από την ταινία σας;
Ότι το κάπνισμα μπορεί να σκοτώσει. Πλάκα κάνω. Απλά προσπαθήσαμε να αφηγηθούμε μια ιστορία με έναν πρωτότυπο τρόπο.
Οι ήρωες σας είναι αληθινοί ή κατασκεύασμα της φαντασίας σας
Οι ήρωες έχουν μια τετραπλή(!) υπόσταση. Αφενός υπάρχει ο φανταστικός ήρωας που έχει στο μυαλό του ο σκηνοθέτης και πώς τον διαπραγματεύεται με τον ηθοποιό (πραγματικός ήρωας), και αφετέρου υπάρχει ο φανταστικός ήρωας που έχει στο μυαλό του ο ηθοποιός, και πώς αυτός στην συνέχεια τον διαπραγματεύεται με τον σκηνοθέτη (πραγματικός ήρωας).
Το ταξίδι της δημιουργίας είναι σημαντικότερο από την διάκριση;
Σίγουρα, αλλά πάντα πρέπει κανείς να αφουγκράζεται και να ερμηνεύει τις αντιδράσεις των άλλων σ’ αυτά που κάνει.
Επιλέξατε να δημιουργείτε ταινίες μικρού μήκους γιατί είναι το «αναγκαστικό» πέρασμα στις ταινίες μεγάλου μήκους ή επειδή σημαίνει κάτι παραπάνω για εσάς;
Με τη μικρού μήκους ταινία ζυγίζει κανείς τις δυνάμεις του: Είναι συνθήκες μεγάλου μήκους σε μικρογραφία. Από την άλλη κερδίζει σε εμπειρία, ενώ ελέγχει καλύτερα την ιστορία του, αφού είναι εξαιρετικά δύσκολο να κουμαντάρεις μια ιστορία που να διαρκεί φερ’ ειπείν μιάμιση ώρα. Βεβαίως όμως για κάποιον μπορεί η μικρού μήκους ταινία να είναι το πεδίο που για καθαρά δημιουργικούς λόγους μπορεί να εκφραστεί καλύτερα μια δεδομένη στιγμή.
Οι ταινίες μικρού μήκους είναι για τους «ρομαντικούς» σκηνοθέτες ή για αυτούς που δεν έχουν τα μέσα να κάνουν ταινία μεγάλου μήκους;
Δεν νομίζω ότι το να κάνει κανείς μια μικρού μήκους εντάσσεται σε ένα «ρομαντικό» όραμα, ούτε ότι πρόκειται για έλλειψη χρημάτων. Όποιος διεκδικεί με σοβαρότητα ένα πλαίσιο για να κάνει μια μικρού μήκους, μπορεί να το διεκδικήσει και για μια μεγάλου. Βέβαια τα πράγματα, κυρίως στην Ελλάδα, δεν είναι εύκολα, οπότε πολλές φορές δεν κάνει τίποτα από τα δύο.
Ποια είναι τα μελλοντικά σχέδια στον χώρο του κινηματογράφου;
Υπάρχουν ιδέες, και από εκεί και πέρα είναι σημαντικό να υπάρχει όρεξη για δουλειά.
Τι είναι αυτό που κάνει σημαντική την τέχνη στη ζωή του ανθρώπου;
Το ότι του αποδεικνύει το ότι υπάρχει κάτι επιπλέον, πέραν του ορθολογισμού ή του γνωστικισμού, το οποίο αποδεικνύεται εξίσου συνεκτικό και αυτόνομο.