Έχω την τύχη και την τιμή να γνωρίζω το Φεστιβάλ της Δράμας από την παιδική του μέχρι την ολοκλήρωση της εφηβικής του ηλικίας. Έχω παρατηρήσει όλη την πορεία του και έχω δεθεί με το Φεστιβάλ. Μου βγάζει μια αγάπη, έναν έρωτα, μια τρυφερότητα και μπορώ να πω ότι έχω δημιουργήσει βαθιούς δεσμούς με το Φεστιβάλ της Δράμας.

Έλειψα τα τελευταία τρία χρόνια και φέτος που ήρθα και πάλι με έκπληξή μου βλέπω ότι όχι μόνο τα δέντρα είναι πιο όμορφα, όχι μόνο τα νερά της Αγίας Βαρβάρας είναι πιο κρυστάλλινα και περισσότερα, όχι μόνο την ομορφιά της φύσης, όχι μόνο μου φάνηκε ακόμη πιο όμορφη η πάνω μεριά της Δράμας, αλλά συνάντησα ένα Φεστιβάλ ώριμο με την έννοια βέβαια του αντρειωμένου και ολοκληρωμένου έργου και όχι του γερασμένου.

Παρόλο που είναι πολύ νωρίς για να εκφράσω γενική γνώμη για το κινηματογραφικό προϊόν που έχει έρθει στη Δράμα, η πρώτη μου αίσθηση από τις ταινίες που είδα είναι ότι τούτη εδώ η γενιά έρχεται πιο ώριμη κινηματογραφικά, πιο επιδέξια και πιο επαγγελματική. Βέβαια, παράλληλα έχω την αίσθηση ότι λείπει σε ένα βαθμό ο παλιός αυθορμητισμός στις ταινίες, που όμως πολλές φορές συνεπάγεται ατέλειες και πρόχειρες κατασκευές.

Νομίζω ότι δεν οφείλεται στην κινηματογραφική παιδεία. ¶λλωστε η κοινωνία ολόκληρη έχει αλλάξει. Οι νέοι σήμερα δεν έχουν περιθώριο να παίξουν, όπως οι νέοι της δικής μου εποχής. Δεν παίζουν πλέον με το φιλμ, δεν παίζουν με το ψηφιακό, δεν προκαλούν παιχνίδια για να περάσει η ώρα τους. Παιχνίδια ωφέλημα πολλές φορές, γιατί για να μάθει κανείς πρέπει πρώτα να παίξει.

Τα παιδιά σήμερα αφού ολοκληρώσουν τις σπουδές τους πέφτουν κατευθείαν στην παραγωγή. Αφού λοιπόν μπαίνουν αμέσως στην παραγωγή για να βγάλουν το ψωμί τους, ακόμη κι αν είναι βοηθοί ηλεκτρολόγοι και αυριανοί σκηνοθέτες και σημερινοί φροντιστές, έχει περάσει μέσα τους η αντίληψη της επαγγελματικής οικονομίας. Αυτό βλέπουμε ότι αποτυπώνεται και στο έργο τους. Λείπουν οι προχειρότητες, λείπουν τα περιττά, αλλά λείπει πολλές φορές και η δροσιά εκείνη που θα είχαν ταινίες που δεν δεσμεύονται από αντιλήψεις επαγγελματικότητας.

Έχω την αίσθηση ότι υπάρχει λιγότερος αυθορμητισμός στην κατασκευή μιας ταινίας και μεγαλύτερη τεχνική κατάρτιση.

Από τις ταινίες, είτε αυτές είναι «σκληρές», είτε είναι «τρυφερές» ως προς τη μορφή τους, θα προτιμούσα να εκπορεύεται μέσα από εκεί ένας ουμανισμός, μία αγάπη για τον άνθρωπο.

Φυσικά βέβαια θα πρέπει να ζήσουν σαν επαγγελματίες κινηματογραφιστές. Θα ήθελα όμως να μην πουλήσουν το τομάρι τους ούτε ακριβά, ούτε φτηνά. Θα ήθελα να μην το πουλήσουν καθόλου. Να σέβονται πρώτα τον ίδιο τους τον εαυτό και κατά συνέπεια τον κόσμο γύρω τους.

Έχω κάνει δύο ταινίες μεγάλου μήκους και μια τρίτη όπου συμμετείχα στη σκηνοθεσία. Επίσης έχω κάνει αρκετές δουλειές για την κρατική τηλεόραση. Κάποια στιγμή όμως είπα τέλος με τον κινηματογράφο.

Κάποια στιγμή δήλωσα ότι ο κινηματογράφος όπου κι αν πάω με πληγώνει. Και αυτό είναι αλήθεια.

Από τη στιγμή που ονειρεύεσαι, φαντάζεσαι, σχεδιάζεις ένα προϊόν, τη στιγμή που θέλεις να πεις μια ιστορία, μια άποψη και να την εκφράσεις μέσα από τον κινηματογράφο, μέχρι την υλοποίησή της, περνάς μέσα από τόσες οδυνηρές διαδικασίες, μέσα από τόσα κέντρα εξουσίας, μέσα από τόσα αλισβερίσια μη σύννομα, όπου στο τέλος νιώθεις εξουθενωμένος. Έτσι πήρα την απόφαση να μην ασχοληθώ πια με τον κινηματογράφο.

Πάντα με γοητεύει η σκέψη μιας δουλειάς στον κινηματογράφο, αλλά αμέσως μετά επανέρχομαι και παραδέχομαι ότι πάλι θα συναντήσω τις ίδιες καταστάσεις.

Είναι πολύ δύσκολο στη χώρα μας να κάνει κανείς την ταινία του και όχι την ταινία των άλλων.

Πάντα είχα μια αντίρρηση για την ταινία μικρού μήκους, η οποία είναι μια άρτια επαγγελματική κατασκευή που κατατείνει στο να αποδείξει ότι ο σκηνοθέτης πρέπει να χρηματοδοτηθεί για να κάνει τη μεγάλη του ταινία. Δε δέχομαι δηλαδή μια ταινία μικρού μήκους που απλά είναι μέρος μια ταινίας μεγάλου μήκους.

Πιστεύω ότι η ταινία μικρού μήκους είναι ένα ολοκληρωμένο προϊόν. Είναι όπως ένα ποίημα που δε χρειάζεται όπως το μυθιστόρημα εκατοντάδες σελίδες, αλλά πολλές φορές μία ή δύο σελίδες για να πει πράγματα που μπορεί να είναι πολύ περισσότερα από αυτά ενός μυθιστορήματος.

Η ταινία μικρού μήκους έχει τη δική της γλώσσα· τη γλώσσα της σύνθεσης και της ποίησης.

Γνωρίζω λίγους, αλλά μεγάλους σκηνοθέτες, οι οποίοι έχουν ονειρευτεί να κάνουν μια ταινία μικρού μήκους γιατί θέλουν να εκφράσουν τους στίχους τους μέσα από το σινεμά. Με αυτό θέλω να πω ότι η διαφορά της ταινίας μικρού μήκους και της μεγάλης μήκους δεν είναι ψευδή, αλλά πραγματική ποσοτικά και ποιοτικά.

Η ταινία μικρού μήκους είναι ένα αυτόνομο προϊόν και όχι ένα δείγμα γραφής για μια ταινία μεγάλου μήκους.

Μια εβδομάδα στην Αθήνα είναι ένας χρόνος που αν τον μετρήσεις πλησιάζει το μηδέν. Μια εβδομάδα σε μια άκρη του κόσμου μπορεί είναι μια πάρα πολύ μεγάλη εμπειρία που εκπλήσσομαι το πώς κατάφερε να χωρέσει μέσα σε επτά ημέρες. Κάθε φορά που πρόκειται να φύγω και ξέρω ότι οι μέρες του ταξιδιού είναι περίπου τριάντα ημέρες δυσανασχετώ γιατί νιώθω ότι δε θα μου φτάσουν για να γνωρίσω καλά έναν τόπο. Η αλήθεια όμως είναι ότι αυτές οι τριάντα μέρες διαστέλλονται τόσο πολύ που απορώ μετά πως χώρεσαν τόσες εμπειρίες.

Τείνω να καταλήξω ότι η ανθρωπότητα περισσότερο και από κρατικές οντότητες οριοθετημένες με σύνορα, χωρίζεται σε τρεις ή τέσσερις μεγάλους πολιτισμούς και μερικά παράγωγά τους. Αυτός είναι ο κόσμος. Οι μεγάλες αντιθέσεις βεβαία στον κόσμο, στη βάση τους είναι οικονομικές, αλλά στην έκφρασή τους συχνά είναι πολιτισμικές. Εκείνο που με γοητεύει είναι να ταξιδεύω μέσα στους πολιτισμούς. Εκείνο που με αγγίζει και με μαγνητίζει είναι να προσπαθώ να καταλάβω τον τρόπο της σκέψης των άλλων.

Οι εμπειρίες μου από τα ταξίδια με ωφέλησαν πολύ, διότι κατάλαβα ότι δεν μπορώ να είμαι απόλυτος για τίποτα, παρά σχετικά απόλυτος. Δεν υπάρχουν κανόνες που να αφορούν όλους τους ανθρώπους της γης. Οι άνθρωποι ζουν με τους δικούς τους πολιτισμούς με τους δικούς τους κανόνες και όταν τους κρίνουμε θα πρέπει να γνωρίζουμε το «πώς» και το «γιατί» που τους εκφράζουν. Μόνο έτσι μπορούμε να καταλάβουμε πάρα πολλές συμπεριφορές και μόνο έτσι θα μπορέσουμε να καταλάβουμε και το δίκαιο του απέναντι.