19/9/2009 | Από την εφημερίδα "Ελευθεροτυπία"
Σηκώνει αυλαία τη Δευτέρα το 32ο Φεστιβάλ Ταινιών Μικρού Μήκους της Δράμας (και το 15ο Διεθνές).
Σηκώνει αυλαία τη Δευτέρα το 32ο Φεστιβάλ Ταινιών Μικρού Μήκους της Δράμας (και το 15ο Διεθνές).
Ο Δημοσθένης Παπαδόπουλος πρωταγωνιστεί στην ταινία του Αχιλλέα Κυριακίδη, «Μετά τον χαρακτηριστικό ήχο» Ο Δημοσθένης Παπαδόπουλος πρωταγωνιστεί στην ταινία του Αχιλλέα Κυριακίδη, «Μετά τον χαρακτηριστικό ήχο» Παλιότεροι και δοκιμασμένοι δημιουργοί, αλλά και νεότεροι σκηνοθέτες, που παίρνουν το βάπτισμα του πυρός, ετοιμάζονται να ανέβουν με τις ταινίες τους ανά χείρας.
Οι υπογραφές είναι πολλές. Ανήκουν σε βετεράνους μικρομηκάδες, όπως ο Αχιλλέας Κυριακίδης («Μετά τον χαρακτηριστικό ήχο»), σε σκηνοθέτες που έχουν πίσω τους κάμποσες μικρού μήκους, όπως ο Μπουγιάρ Αλιμάνι («Μια ιστορία αγάπης»), αλλά και σε πρωτοεμφανιζόμενους, όπως ο 18χρονος Πέτρος Χάλαρης, που συμμετέχει στο Τμήμα «Ελληνες του κόσμου» με το «Assigned».
Αντιπολεμικές ιστορίες («Hellmets» του Γιώργου Κουκουμά), ταινίες για την πορνεία («Νανούρισμα» της Γιάννας Αμερικάνου) και άλλες, εμπνευσμένες από την περσινή εξέγερση της νεολαίας («Δεκεμβριανοί σπόροι» του Παναγιώτη Καράγιωργα στο digi), συνυπάρχουν στο πρόγραμμα.
Αυτό σε νούμερα αναλύεται ως εξής:
- 38 ελληνικές ταινίες στο Διαγωνιστικό (ανάμεσά τους οι σπουδαστικές, το Τμήμα «Ελληνες του κόσμου» και ένα ντοκιμαντέρ -«Τραγουδώντας στη Βαρκελώνη» του Ανδρέα Μαριανού), με τον Γιάννη Σμαραγδή πρόεδρο της κριτικής επιτροπής.
- Το digi (Τμήμα με ψηφιακές ταινίες) χρονιά με τη χρονιά γίνεται πλουσιότερο. Απόδειξη οι 56 φετινές συμμετοχές.
- Στο Διεθνές βρίσκουμε 71 ταινίες από 43 χώρες.
Και επειδή για κάποιους το σινεμά είναι ένα παιχνίδι με τα κινηματογραφικά είδη, εκτός από ταινίες μυθοπλασίας, θα δούμε από γουέστερν μέχρι animation. *
Ερωτική νύχτα δίχως αύριο
* «Αριστερά-δεξιά» των Σταύρου Ράπτη και Αργύρη Γερμανίδη
Δεν βλέπουμε συχνά τους δύο πρωταγωνιστές (Σεραφίτα Γρηγοριάδου και Κώστα Φιλίππογλου) στο ίδιο κάδρο, γιατί η ταινία είναι ένα παιχνίδι με τον χώρο Δεν βλέπουμε συχνά τους δύο πρωταγωνιστές (Σεραφίτα Γρηγοριάδου και Κώστα Φιλίππογλου) στο ίδιο κάδρο, γιατί η ταινία είναι ένα παιχνίδι με τον χώρο Είναι μια ταινία συνεργασίας. Την υπογράφει το δημιουργικό ντουέτο Σταύρος Ράπτης-Αργύρης Γερμανίδης. Το στόρι είναι το εξής: Ενας άντρας κλειδώνεται έξω από το σπίτι του, καταλήγει απρόσκλητος στο διαμέρισμα της γειτόνισσάς του και περνούν τη νύχτα μαζί. Το επόμενο πρωί ο καθένας τραβάει τον δρόμο του και η αμήχανη συνάντησή τους μένει ως μια θολή ανάμνηση.
Λιτή και χωρίς διαλόγους, γυρισμένη με ακίνητη κάμερα και με την έννοια της απόστασης να παίζει σημαντικό ρόλο, η ταινία στηρίζεται στη συμμετρία και σε ένα γραμμικό σινεμά.
«Εχει να κάνει με τον χώρο. Δεν βλέπουμε τους δύο πρωταγωνιστές στο ίδιο κάδρο, κρύβονται πίσω από αντικείμενα, ενώ υπάρχει δράση εκτός κάδρου», λέει ο 34χρονος Αργύρης Γερμανίδης. Αυτό άλλωστε τους ενδιαφέρει αμφότερους, «ένα σινεμά της παρουσίας, όπου εξασφαλίζεις ότι είσαι παρών ως κινηματογραφιστής. Αυτό που κάνει ο Ρόι Αντερσεν».
«Ισως και να είναι ένα σχόλιο για τη μοναξιά που υπάρχει στη μεγαλούπολη. Είναι μια σκέψη για το πώς θα μπορούσαν δύο άνθρωποι που δεν γνωρίζονται να υπάρξουν σε ένα χώρο», προσθέτει ο 33χρονος Σταύρος Ράπτης.
Αν και είναι η πρώτη φορά που ανεβαίνουν με ταινία στη Δράμα, έχουν εμπειρία πίσω τους σε άλλα «πόστα». Ο Σταύρος Ράπτης στο κάστινγκ (διαφήμιση και σινεμά) και ο Αργύρης Γερμανίδης στο σενάριο.
Το σκηνοθετικό τους ντεμπούτο τούς ανοίγει τον δρόμο της σκηνοθεσίας; «Με ενδιαφέρει η σκηνοθεσία αλλά όχι με τη λογική "κάναμε μία, άντε πάμε γρήγορα για την επόμενη", λέει ο Σταύρος Ράπτης. Και ο Αργύρης Γερμανίδης συμπληρώνει: «Μου αρέσει να ασχολούμαι με το σενάριο, αλλά έχω κουραστεί να κάνω παρέα σε έναν σκηνοθέτη που φαντασιώνεται χαρακτήρες. Ο σεναριογράφος στην Ελλάδα δεν είναι ακριβώς ρόλος, αλλά άλλοθι του σκηνοθέτη».
Η συνεργασία τους δεν προέκυψε τυχαία. Η φιλία τους μετρά ήδη 15 χρόνια, από τότε που ο ένας βοηθούσε τον άλλο στις πτυχιακές που έκαναν στη Σχολή Σταυράκου.
Εδώ μιλάνε τα όπλα
* «Ο σκύλος» του Νίκου Labot
Ο Δημήτρης Λάλος πρωταγωνιστεί στην ταινία που ανήκει στο είδος «παστίτσιο γουέστερν» Ο Δημήτρης Λάλος πρωταγωνιστεί στην ταινία που ανήκει στο είδος «παστίτσιο γουέστερν» Αυτή, πάλι, η ταινία είναι γουέστερν. Μια ιστορία εκδίκησης, όπου μπλέκονται συναισθήματα θλίψης, οργής, μίσους, αγάπης και αδικίας. Ενας πατέρας και η κόρη του ζουν στην εξοχή και ασχολούνται με αγροτικές δουλειές. Μέχρι που μπαίνει στη ζωή τους ένας αλητάκος και ερωτεύεται τη μικρή. Σε μια συμπλοκή μεταξύ των δύο αντρών, θα βγουν οι καραμπίνες και η μικρή θα πεθάνει. Ενας από τους δύο θα οδηγηθεί στη φυλακή, αλλά θα γυρίσει για να πάρει εκδίκηση.
Η ταινία δεν έχει διαλόγους. Στηρίζεται στους ηθοποιούς, στην αισθητική και στη σκηνογραφία. Είναι άχρονη και άτοπη. Φυσικά υπάρχει κι ένας σκύλος που ακολουθεί τον νεαρό τυχοδιώκτη και είναι η αιτία της γνωριμίας με την κοπέλα.
Αν πριν από λίγο καιρό έλεγαν στον Νίκο Labot ότι θα κάνει ταινία γουέστερν, δεν θα το πίστευε. Οταν του έδωσε το σενάριο ο Μάνος Αθανασιάδης, το ένστικτο τον οδήγησε «στην αισθητική του γουέστερν γιατί ήθελα να μιλάνε τα όπλα», λέει ο 32χρονος σκηνοθέτης. Ανεβαίνει δεύτερη φορά στη Δράμα. Την πρώτη την οφείλει στη σπουδαστική του «Κίνηση Μηδέν-μηδέν».
Ούτε φαν του γουέστερν ήταν. Μετά τον «Σκύλο» εκτίμησε ταινίες, όπως το «Κάποτε στην Αγρια Δύση» και σκηνοθέτες, όπως ο Σέρτζιο Λεόνε. Το είδος των ταινιών που ονειρευόταν, πλησίαζε την αισθητική του Βιμ Βέντερς. «Αλλά ποτέ μη λες ποτέ, γιατί», όπως λέει και ο ίδιος χαριτολογώντας, «βρέθηκα να κάνω μια ταινία «"παστίτσιο γουέστερν"», το ελληνικό υποείδος του «"σπαγκέτι ουέστερν"». Κατά τα άλλα, είναι λάτρης του ρεαλισμού και των ταινιών του Τζον Κασσαβέτη.
Το ευρωπαΐκό σινεμά το γνώρισε από κοντά στη Γαλλία, όπου έμεινε δυόμισι χρόνια, αφού προηγουμένως τελείωσε τη Σχολή Σταυράκου. Βρέθηκε εκεί για... τυχοδιωκτικούς λόγους. Δεν άφησε, όμως, την ευκαιρία χαμένη. Παρακολούθησε σεμινάρια κινηματογράφου και εργάστηκε ως βοηθός σκηνοθέτη και παραγωγής σε ταινίες. Τώρα νιώθει έτοιμος για το επόμενο πρότζεκτ του, ένα φιλμ νουάρ μεγάλου μήκους.
Στη θητεία του στη Γαλλία χρωστάει και το όνομά του. Οταν οι Γάλλοι τα βρήκαν σκούρα με το πραγματικό του, που είναι Χαραλαμπόπουλος, το αντικατέστησε με το ευκολότερο στο γαλλικό αυτί, Labot.
Ηθοποιοί, κούκλες κι ένα ψάρι 3 μέτρα
* «Οσίκι» του Γιάννη Βεσλεμέ
Θαυμαστής του Τιμ Μπάρτον, ο σκηνοθέτης συνδύασε στουντιακό σινεμά με ευρωπαϊκό art house Θαυμαστής του Τιμ Μπάρτον, ο σκηνοθέτης συνδύασε στουντιακό σινεμά με ευρωπαϊκό art house Αφετηρία της ταινίας, μια αποτυχημένη παρτίδα σκραμπλ. Κατάληξη, ο γυρισμός από ένα ξέφρενο πάρτι. Και στο ενδιάμεσο, μια παρέα, που αρνείται να ενηλικιωθεί, αποχαιρετά τον Πέτρο που φεύγει για ένα ταξίδι στο εξωτερικό, πιθανότατα χωρίς επιστροφή.
Ακούγεται συμβατικό το στόρι της ταινίας «Οσίκι» του Γιάννη Βεσλεμέ (Διεθνές Διαγωνιστικό). Κι όμως δεν είναι. Μέσα σε ένα 24ωρο ο Πέτρος συναντά τον Φελιζόλ -μια 15χρονη μουσική ιδιοφυΐα- και ένα ανθρωπόμορφο ψάρι που το έλεγαν... Οσίκι. Εμφανίζεται μπροστά του και έχει ύψος τρία μέτρα και...
Το μέγεθος το χρωστάει στο είδος της ταινίας, που συνδυάζει ηθοποιούς και «παλιομοδίτικο» animation με κούκλες και μακέτες. «Είναι μια νατουραλιστική ιστορία, τοποθετημένη σε έναν κατασκευασμένο και ψεύτικο κόσμο. Η πόλη είναι παραμυθένια. Το "Οσίκι" είναι φτιαγμένο με τη λογική των στουντιακών ταινιών της Αμερικής του '50, όπου οι ήρωες ζούνε σε κουκλόσπιτα», εξηγεί ο 33χρονος σκηνοθέτης για την τέταρτη μικρού μήκους ταινία.
Θαυμαστής, όχι τυχαία, του Τιμ Μπάρτον, αλλά και δύο διαφορετικών σχολών κινηματογράφου, «του στουντιακού αμερικανικού σινεμά της περιπέτειας, που είναι εμπορικό, και του ευρωπαΐκού art house», έστησε μια «μελαγχολική» ατμόσφαιρα για την ταινία του. Στην καρδιά της βρίσκεται «η άρνηση των ανθρώπων να αντιμετωπίσουν την πραγματικότητα. Αυτό είναι το μοτίβο μου γενικά: ήρωες που φτιάχνουν ένα προστατευμένο περιβάλλον και αρνούνται να ακολουθήσουν τις κοινωνικές νόρμες», λέει.
Οσο για το ψάρι, είναι μια επινόηση του κεντρικού ήρωα, του Πέτρου. Συμβολίζει την αγωνία του που αφήνει πόλη, φίλους, ερωμένη. Δεν υπάρχουν ερμηνείες πίσω από τη λέξη Οσίκι, που βαφτίζει την ταινία. Ούτε παραπέμπει σε ομώνυμο χωριό της Πολωνίας ούτε σημαίνει κάτι. Ενας απλός νεολογισμός είναι.
Το όνομα Φελιζόλ, όμως, για τον μουσικό δεν επιλέχθηκε τυχαία. Το χρησιμοποιεί και ο Γιάννης Βεσλεμές για την έτερη ιδιότητά του, αυτή του μουσικού. Το επέλεξε για «αυτοσαρκαστικούς λόγους». Ως Φελιζόλ έχει κυκλοφορήσει ήδη δύο δίσκους. Ετσι, μ' έναν σμπάρο δυο τρυγόνια, γιατί δεν χρειάζεται να ψάχνει μουσικές για τις ταινίες του. Τις έχει έτοιμες.
Δεν θα κάνει το ίδιο στην επόμενη, που θα είναι μεγάλου μήκους. Το «1901» τοποθετείται σε τρεις πόλεις, Σανγκάη, Νέα Υόρκη και κάπου στη Βόρεια Ελλάδα, που καλούνται να αντιμετωπίσουν μια επικείμενη βιβλική καταστροφή του κόσμου.
info: * «Οσίκι» Γιάννη Βεσλεμέ: 22/9, 10.10 μ.μ.-12 μ.μ. στα «Ολύμπια» και 11.15 μ.μ.-1.15 στο Δημοτικό Ωδείο, 23/9, 10.10 μ.μ.-12.μ.μ. στα «Ολύμπια» και 11.15-1.15 στο Δημοτικό Ωδείο.
* «Η ιστορία του κλεμμένου χρόνου» Σοφίας Παπαχρήστου: 24/9, 10.10 μ.μ.-12μ.μ. στο «Ολύμπια» και 11.15 μ.μ.-01.15 π.μ. στα Δημοτικό Ωδείο.
* «Αριστερά-δεξιά» Ράπτη-Γερμανίδη: 24/9, 10.10 μ.μ.-12μ .μ. στο «Ολύμπια» και 11.15 μ.μ.-1.15 π.μ. στο Δημοτικό Ωδείο.
* «Ο σκύλος» Νίκου Labot: 22/9, 10.10μμ-12μμ στα «Ολύμπια» και 11.15μμ-1.15 στο Δημοτικό Ωδείο.
Το κομπιούτερ βγάζει υπερρεαλιστικό παραμύθι
* «Η ιστορία του κλεμμένου χρόνου» της Σοφίας Παπαχρήστου
Ξύλινες κούκλες, πλαστικές μακέτες και φωτογραφίες, το υλικό της ταινίας Ξύλινες κούκλες, πλαστικές μακέτες και φωτογραφίες, το υλικό της ταινίας Σε παραμυθένιο κλίμα μάς κρατάει κι αυτή η ταινία. «Η ιστορία του κλεμμένου χρόνου» όμως, είναι ένα 100%, όχι μόνο γιατί είναι animation. Ξεκινάει με τη φράση «μια φορά κι έναν καιρό ο Χρόνος του Κόσμου είχε πρόβλημα, όμως κανείς δεν το έπαιρνε είδηση γιατί όλοι ήταν μέρος του Κόσμου, του Χρόνου και του προβλήματός του», εξηγεί η σκηνοθέτρια Σοφία Παπαχρήστου.
«Είναι ένα παραμύθι για τον χρόνο -όλους μας απασχολεί ο Χρόνος-Κρόνος που τρώει τα παιδιά του. Είναι όμως και love story», λέει η Παπαχρήστου, που πρωτογνωρίσαμε με τη μεγάλου μήκους «Τα χρυσά μήλα των Εσπερίδων». «Ο Αντήνορας, ένα γενναίο παλικάρι και περιπλανώμενος μουσικός, ακολουθώντας το σιδερένιο τέρας θα ανακαλύψει το ρολόι του κόσμου αλλά και την όμορφη Δαχτυλιδένια σε μια σπηλιά...».
Δεν είναι η πρώτη φορά που κάνει animation. «Με αυτό το είδος μπορείς να ξεφύγεις από τον ρεαλισμό και τους περιορισμούς, που σου θέτουν οι ηθοποιοί και τα πραγματικά σκηνικά. Οταν κάνεις ταινία μυθοπλασίας είσαι στα γυρίσματα με κόσμο και φασαρία -φυσικά το να δουλεύεις με τους ηθοποιούς έχει τη γοητεία του. Στο animation, όμως, υπάρχεις εσύ και το κομπιούτερ. Εχεις μεγαλύτερη ελευθερία και μπορείς να κινηθείς στο υπερρεαλιστικό», λέει.
«Η ιστορία του κλεμμένου χρόνου» ξεκίνησε από φωτογραφίες, εμπλουτίστηκε με πλαστικές μακέτες μεγάλου μεγέθους και μοντέλα, τα οποία, αφού φωτογραφήθηκαν, υπέστησαν επεξεργασία. Τους χωριανούς της ταινίας, για παράδειγμα, τους έφτιαξε από δύο ξύλινες κούκλες. Σε μία πρόσθεσε μια μύτη, σε άλλη αυτιά, σε άλλη το καπέλο της κ.τ.λ.
Το ταινιάκι χωρίζεται σε δύο μέρη. Το ένα εκτυλίσσεται στο χωριό και το άλλο στη σπηλιά. «Διαφέρουν μεταξύ τους εικαστικά. Στο πρώτο υπάρχουν ξύλινες κατασκευές και πραγματικές φωτογραφίες, π.χ. του Υμηττού, ή ορισμένες που τράβηξα από το μπαλκόνι μου. Το δεύτερο είναι πιο ονειρικό γιατί ο Αντήνορας φτάνει στη σπηλιά, όπου υπάρχει το ρολόι, ένα σύμπαν από γρανάζια, σε ένα σκηνικό ονειρικό και υπερβατικό», περιγράφει.
Αλίμονο αν δεν είχε φροντίσει με τόση αγάπη το εικαστικό κομμάτι της ταινίας της. Η Σοφία Παπαχρήστου ξεκίνησε ως σκηνογράφος και ενδυματολόγος (βραβείο στη Θεσσαλονίκη για τα κοστούμια της «Νίκης της Σαμοθράκης» του Δήμου Αβδελιώδη). «Σε όλες μου τις ταινίες δίνω έμφαση στην εικαστικότητα», ομολογεί. Το ίδιο μάλλον έχει φροντίσει και για τη νέα της μεγάλου μήκους, την κωμωδία «Πέρα Κάσσιρος», που θα δούμε το χειμώνα.
Ο Δημοσθένης Παπαδόπουλος πρωταγωνιστεί στην ταινία του Αχιλλέα Κυριακίδη, «Μετά τον χαρακτηριστικό ήχο» Ο Δημοσθένης Παπαδόπουλος πρωταγωνιστεί στην ταινία του Αχιλλέα Κυριακίδη, «Μετά τον χαρακτηριστικό ήχο» Παλιότεροι και δοκιμασμένοι δημιουργοί, αλλά και νεότεροι σκηνοθέτες, που παίρνουν το βάπτισμα του πυρός, ετοιμάζονται να ανέβουν με τις ταινίες τους ανά χείρας.
Οι υπογραφές είναι πολλές. Ανήκουν σε βετεράνους μικρομηκάδες, όπως ο Αχιλλέας Κυριακίδης («Μετά τον χαρακτηριστικό ήχο»), σε σκηνοθέτες που έχουν πίσω τους κάμποσες μικρού μήκους, όπως ο Μπουγιάρ Αλιμάνι («Μια ιστορία αγάπης»), αλλά και σε πρωτοεμφανιζόμενους, όπως ο 18χρονος Πέτρος Χάλαρης, που συμμετέχει στο Τμήμα «Ελληνες του κόσμου» με το «Assigned».
Αντιπολεμικές ιστορίες («Hellmets» του Γιώργου Κουκουμά), ταινίες για την πορνεία («Νανούρισμα» της Γιάννας Αμερικάνου) και άλλες, εμπνευσμένες από την περσινή εξέγερση της νεολαίας («Δεκεμβριανοί σπόροι» του Παναγιώτη Καράγιωργα στο digi), συνυπάρχουν στο πρόγραμμα.
Αυτό σε νούμερα αναλύεται ως εξής:
- 38 ελληνικές ταινίες στο Διαγωνιστικό (ανάμεσά τους οι σπουδαστικές, το Τμήμα «Ελληνες του κόσμου» και ένα ντοκιμαντέρ -«Τραγουδώντας στη Βαρκελώνη» του Ανδρέα Μαριανού), με τον Γιάννη Σμαραγδή πρόεδρο της κριτικής επιτροπής.
- Το digi (Τμήμα με ψηφιακές ταινίες) χρονιά με τη χρονιά γίνεται πλουσιότερο. Απόδειξη οι 56 φετινές συμμετοχές.
- Στο Διεθνές βρίσκουμε 71 ταινίες από 43 χώρες.
Και επειδή για κάποιους το σινεμά είναι ένα παιχνίδι με τα κινηματογραφικά είδη, εκτός από ταινίες μυθοπλασίας, θα δούμε από γουέστερν μέχρι animation. *
Ερωτική νύχτα δίχως αύριο
* «Αριστερά-δεξιά» των Σταύρου Ράπτη και Αργύρη Γερμανίδη
Δεν βλέπουμε συχνά τους δύο πρωταγωνιστές (Σεραφίτα Γρηγοριάδου και Κώστα Φιλίππογλου) στο ίδιο κάδρο, γιατί η ταινία είναι ένα παιχνίδι με τον χώρο Δεν βλέπουμε συχνά τους δύο πρωταγωνιστές (Σεραφίτα Γρηγοριάδου και Κώστα Φιλίππογλου) στο ίδιο κάδρο, γιατί η ταινία είναι ένα παιχνίδι με τον χώρο Είναι μια ταινία συνεργασίας. Την υπογράφει το δημιουργικό ντουέτο Σταύρος Ράπτης-Αργύρης Γερμανίδης. Το στόρι είναι το εξής: Ενας άντρας κλειδώνεται έξω από το σπίτι του, καταλήγει απρόσκλητος στο διαμέρισμα της γειτόνισσάς του και περνούν τη νύχτα μαζί. Το επόμενο πρωί ο καθένας τραβάει τον δρόμο του και η αμήχανη συνάντησή τους μένει ως μια θολή ανάμνηση.
Λιτή και χωρίς διαλόγους, γυρισμένη με ακίνητη κάμερα και με την έννοια της απόστασης να παίζει σημαντικό ρόλο, η ταινία στηρίζεται στη συμμετρία και σε ένα γραμμικό σινεμά.
«Εχει να κάνει με τον χώρο. Δεν βλέπουμε τους δύο πρωταγωνιστές στο ίδιο κάδρο, κρύβονται πίσω από αντικείμενα, ενώ υπάρχει δράση εκτός κάδρου», λέει ο 34χρονος Αργύρης Γερμανίδης. Αυτό άλλωστε τους ενδιαφέρει αμφότερους, «ένα σινεμά της παρουσίας, όπου εξασφαλίζεις ότι είσαι παρών ως κινηματογραφιστής. Αυτό που κάνει ο Ρόι Αντερσεν».
«Ισως και να είναι ένα σχόλιο για τη μοναξιά που υπάρχει στη μεγαλούπολη. Είναι μια σκέψη για το πώς θα μπορούσαν δύο άνθρωποι που δεν γνωρίζονται να υπάρξουν σε ένα χώρο», προσθέτει ο 33χρονος Σταύρος Ράπτης.
Αν και είναι η πρώτη φορά που ανεβαίνουν με ταινία στη Δράμα, έχουν εμπειρία πίσω τους σε άλλα «πόστα». Ο Σταύρος Ράπτης στο κάστινγκ (διαφήμιση και σινεμά) και ο Αργύρης Γερμανίδης στο σενάριο.
Το σκηνοθετικό τους ντεμπούτο τούς ανοίγει τον δρόμο της σκηνοθεσίας; «Με ενδιαφέρει η σκηνοθεσία αλλά όχι με τη λογική "κάναμε μία, άντε πάμε γρήγορα για την επόμενη", λέει ο Σταύρος Ράπτης. Και ο Αργύρης Γερμανίδης συμπληρώνει: «Μου αρέσει να ασχολούμαι με το σενάριο, αλλά έχω κουραστεί να κάνω παρέα σε έναν σκηνοθέτη που φαντασιώνεται χαρακτήρες. Ο σεναριογράφος στην Ελλάδα δεν είναι ακριβώς ρόλος, αλλά άλλοθι του σκηνοθέτη».
Η συνεργασία τους δεν προέκυψε τυχαία. Η φιλία τους μετρά ήδη 15 χρόνια, από τότε που ο ένας βοηθούσε τον άλλο στις πτυχιακές που έκαναν στη Σχολή Σταυράκου.
Εδώ μιλάνε τα όπλα
* «Ο σκύλος» του Νίκου Labot
Ο Δημήτρης Λάλος πρωταγωνιστεί στην ταινία που ανήκει στο είδος «παστίτσιο γουέστερν» Ο Δημήτρης Λάλος πρωταγωνιστεί στην ταινία που ανήκει στο είδος «παστίτσιο γουέστερν» Αυτή, πάλι, η ταινία είναι γουέστερν. Μια ιστορία εκδίκησης, όπου μπλέκονται συναισθήματα θλίψης, οργής, μίσους, αγάπης και αδικίας. Ενας πατέρας και η κόρη του ζουν στην εξοχή και ασχολούνται με αγροτικές δουλειές. Μέχρι που μπαίνει στη ζωή τους ένας αλητάκος και ερωτεύεται τη μικρή. Σε μια συμπλοκή μεταξύ των δύο αντρών, θα βγουν οι καραμπίνες και η μικρή θα πεθάνει. Ενας από τους δύο θα οδηγηθεί στη φυλακή, αλλά θα γυρίσει για να πάρει εκδίκηση.
Η ταινία δεν έχει διαλόγους. Στηρίζεται στους ηθοποιούς, στην αισθητική και στη σκηνογραφία. Είναι άχρονη και άτοπη. Φυσικά υπάρχει κι ένας σκύλος που ακολουθεί τον νεαρό τυχοδιώκτη και είναι η αιτία της γνωριμίας με την κοπέλα.
Αν πριν από λίγο καιρό έλεγαν στον Νίκο Labot ότι θα κάνει ταινία γουέστερν, δεν θα το πίστευε. Οταν του έδωσε το σενάριο ο Μάνος Αθανασιάδης, το ένστικτο τον οδήγησε «στην αισθητική του γουέστερν γιατί ήθελα να μιλάνε τα όπλα», λέει ο 32χρονος σκηνοθέτης. Ανεβαίνει δεύτερη φορά στη Δράμα. Την πρώτη την οφείλει στη σπουδαστική του «Κίνηση Μηδέν-μηδέν».
Ούτε φαν του γουέστερν ήταν. Μετά τον «Σκύλο» εκτίμησε ταινίες, όπως το «Κάποτε στην Αγρια Δύση» και σκηνοθέτες, όπως ο Σέρτζιο Λεόνε. Το είδος των ταινιών που ονειρευόταν, πλησίαζε την αισθητική του Βιμ Βέντερς. «Αλλά ποτέ μη λες ποτέ, γιατί», όπως λέει και ο ίδιος χαριτολογώντας, «βρέθηκα να κάνω μια ταινία «"παστίτσιο γουέστερν"», το ελληνικό υποείδος του «"σπαγκέτι ουέστερν"». Κατά τα άλλα, είναι λάτρης του ρεαλισμού και των ταινιών του Τζον Κασσαβέτη.
Το ευρωπαΐκό σινεμά το γνώρισε από κοντά στη Γαλλία, όπου έμεινε δυόμισι χρόνια, αφού προηγουμένως τελείωσε τη Σχολή Σταυράκου. Βρέθηκε εκεί για... τυχοδιωκτικούς λόγους. Δεν άφησε, όμως, την ευκαιρία χαμένη. Παρακολούθησε σεμινάρια κινηματογράφου και εργάστηκε ως βοηθός σκηνοθέτη και παραγωγής σε ταινίες. Τώρα νιώθει έτοιμος για το επόμενο πρότζεκτ του, ένα φιλμ νουάρ μεγάλου μήκους.
Στη θητεία του στη Γαλλία χρωστάει και το όνομά του. Οταν οι Γάλλοι τα βρήκαν σκούρα με το πραγματικό του, που είναι Χαραλαμπόπουλος, το αντικατέστησε με το ευκολότερο στο γαλλικό αυτί, Labot.
Ηθοποιοί, κούκλες κι ένα ψάρι 3 μέτρα
* «Οσίκι» του Γιάννη Βεσλεμέ
Θαυμαστής του Τιμ Μπάρτον, ο σκηνοθέτης συνδύασε στουντιακό σινεμά με ευρωπαϊκό art house Θαυμαστής του Τιμ Μπάρτον, ο σκηνοθέτης συνδύασε στουντιακό σινεμά με ευρωπαϊκό art house Αφετηρία της ταινίας, μια αποτυχημένη παρτίδα σκραμπλ. Κατάληξη, ο γυρισμός από ένα ξέφρενο πάρτι. Και στο ενδιάμεσο, μια παρέα, που αρνείται να ενηλικιωθεί, αποχαιρετά τον Πέτρο που φεύγει για ένα ταξίδι στο εξωτερικό, πιθανότατα χωρίς επιστροφή.
Ακούγεται συμβατικό το στόρι της ταινίας «Οσίκι» του Γιάννη Βεσλεμέ (Διεθνές Διαγωνιστικό). Κι όμως δεν είναι. Μέσα σε ένα 24ωρο ο Πέτρος συναντά τον Φελιζόλ -μια 15χρονη μουσική ιδιοφυΐα- και ένα ανθρωπόμορφο ψάρι που το έλεγαν... Οσίκι. Εμφανίζεται μπροστά του και έχει ύψος τρία μέτρα και...
Το μέγεθος το χρωστάει στο είδος της ταινίας, που συνδυάζει ηθοποιούς και «παλιομοδίτικο» animation με κούκλες και μακέτες. «Είναι μια νατουραλιστική ιστορία, τοποθετημένη σε έναν κατασκευασμένο και ψεύτικο κόσμο. Η πόλη είναι παραμυθένια. Το "Οσίκι" είναι φτιαγμένο με τη λογική των στουντιακών ταινιών της Αμερικής του '50, όπου οι ήρωες ζούνε σε κουκλόσπιτα», εξηγεί ο 33χρονος σκηνοθέτης για την τέταρτη μικρού μήκους ταινία.
Θαυμαστής, όχι τυχαία, του Τιμ Μπάρτον, αλλά και δύο διαφορετικών σχολών κινηματογράφου, «του στουντιακού αμερικανικού σινεμά της περιπέτειας, που είναι εμπορικό, και του ευρωπαΐκού art house», έστησε μια «μελαγχολική» ατμόσφαιρα για την ταινία του. Στην καρδιά της βρίσκεται «η άρνηση των ανθρώπων να αντιμετωπίσουν την πραγματικότητα. Αυτό είναι το μοτίβο μου γενικά: ήρωες που φτιάχνουν ένα προστατευμένο περιβάλλον και αρνούνται να ακολουθήσουν τις κοινωνικές νόρμες», λέει.
Οσο για το ψάρι, είναι μια επινόηση του κεντρικού ήρωα, του Πέτρου. Συμβολίζει την αγωνία του που αφήνει πόλη, φίλους, ερωμένη. Δεν υπάρχουν ερμηνείες πίσω από τη λέξη Οσίκι, που βαφτίζει την ταινία. Ούτε παραπέμπει σε ομώνυμο χωριό της Πολωνίας ούτε σημαίνει κάτι. Ενας απλός νεολογισμός είναι.
Το όνομα Φελιζόλ, όμως, για τον μουσικό δεν επιλέχθηκε τυχαία. Το χρησιμοποιεί και ο Γιάννης Βεσλεμές για την έτερη ιδιότητά του, αυτή του μουσικού. Το επέλεξε για «αυτοσαρκαστικούς λόγους». Ως Φελιζόλ έχει κυκλοφορήσει ήδη δύο δίσκους. Ετσι, μ' έναν σμπάρο δυο τρυγόνια, γιατί δεν χρειάζεται να ψάχνει μουσικές για τις ταινίες του. Τις έχει έτοιμες.
Δεν θα κάνει το ίδιο στην επόμενη, που θα είναι μεγάλου μήκους. Το «1901» τοποθετείται σε τρεις πόλεις, Σανγκάη, Νέα Υόρκη και κάπου στη Βόρεια Ελλάδα, που καλούνται να αντιμετωπίσουν μια επικείμενη βιβλική καταστροφή του κόσμου.
info: * «Οσίκι» Γιάννη Βεσλεμέ: 22/9, 10.10 μ.μ.-12 μ.μ. στα «Ολύμπια» και 11.15 μ.μ.-1.15 στο Δημοτικό Ωδείο, 23/9, 10.10 μ.μ.-12.μ.μ. στα «Ολύμπια» και 11.15-1.15 στο Δημοτικό Ωδείο.
* «Η ιστορία του κλεμμένου χρόνου» Σοφίας Παπαχρήστου: 24/9, 10.10 μ.μ.-12μ.μ. στο «Ολύμπια» και 11.15 μ.μ.-01.15 π.μ. στα Δημοτικό Ωδείο.
* «Αριστερά-δεξιά» Ράπτη-Γερμανίδη: 24/9, 10.10 μ.μ.-12μ .μ. στο «Ολύμπια» και 11.15 μ.μ.-1.15 π.μ. στο Δημοτικό Ωδείο.
* «Ο σκύλος» Νίκου Labot: 22/9, 10.10μμ-12μμ στα «Ολύμπια» και 11.15μμ-1.15 στο Δημοτικό Ωδείο.
Το κομπιούτερ βγάζει υπερρεαλιστικό παραμύθι
* «Η ιστορία του κλεμμένου χρόνου» της Σοφίας Παπαχρήστου
Ξύλινες κούκλες, πλαστικές μακέτες και φωτογραφίες, το υλικό της ταινίας Ξύλινες κούκλες, πλαστικές μακέτες και φωτογραφίες, το υλικό της ταινίας Σε παραμυθένιο κλίμα μάς κρατάει κι αυτή η ταινία. «Η ιστορία του κλεμμένου χρόνου» όμως, είναι ένα 100%, όχι μόνο γιατί είναι animation. Ξεκινάει με τη φράση «μια φορά κι έναν καιρό ο Χρόνος του Κόσμου είχε πρόβλημα, όμως κανείς δεν το έπαιρνε είδηση γιατί όλοι ήταν μέρος του Κόσμου, του Χρόνου και του προβλήματός του», εξηγεί η σκηνοθέτρια Σοφία Παπαχρήστου.
«Είναι ένα παραμύθι για τον χρόνο -όλους μας απασχολεί ο Χρόνος-Κρόνος που τρώει τα παιδιά του. Είναι όμως και love story», λέει η Παπαχρήστου, που πρωτογνωρίσαμε με τη μεγάλου μήκους «Τα χρυσά μήλα των Εσπερίδων». «Ο Αντήνορας, ένα γενναίο παλικάρι και περιπλανώμενος μουσικός, ακολουθώντας το σιδερένιο τέρας θα ανακαλύψει το ρολόι του κόσμου αλλά και την όμορφη Δαχτυλιδένια σε μια σπηλιά...».
Δεν είναι η πρώτη φορά που κάνει animation. «Με αυτό το είδος μπορείς να ξεφύγεις από τον ρεαλισμό και τους περιορισμούς, που σου θέτουν οι ηθοποιοί και τα πραγματικά σκηνικά. Οταν κάνεις ταινία μυθοπλασίας είσαι στα γυρίσματα με κόσμο και φασαρία -φυσικά το να δουλεύεις με τους ηθοποιούς έχει τη γοητεία του. Στο animation, όμως, υπάρχεις εσύ και το κομπιούτερ. Εχεις μεγαλύτερη ελευθερία και μπορείς να κινηθείς στο υπερρεαλιστικό», λέει.
«Η ιστορία του κλεμμένου χρόνου» ξεκίνησε από φωτογραφίες, εμπλουτίστηκε με πλαστικές μακέτες μεγάλου μεγέθους και μοντέλα, τα οποία, αφού φωτογραφήθηκαν, υπέστησαν επεξεργασία. Τους χωριανούς της ταινίας, για παράδειγμα, τους έφτιαξε από δύο ξύλινες κούκλες. Σε μία πρόσθεσε μια μύτη, σε άλλη αυτιά, σε άλλη το καπέλο της κ.τ.λ.
Το ταινιάκι χωρίζεται σε δύο μέρη. Το ένα εκτυλίσσεται στο χωριό και το άλλο στη σπηλιά. «Διαφέρουν μεταξύ τους εικαστικά. Στο πρώτο υπάρχουν ξύλινες κατασκευές και πραγματικές φωτογραφίες, π.χ. του Υμηττού, ή ορισμένες που τράβηξα από το μπαλκόνι μου. Το δεύτερο είναι πιο ονειρικό γιατί ο Αντήνορας φτάνει στη σπηλιά, όπου υπάρχει το ρολόι, ένα σύμπαν από γρανάζια, σε ένα σκηνικό ονειρικό και υπερβατικό», περιγράφει.
Αλίμονο αν δεν είχε φροντίσει με τόση αγάπη το εικαστικό κομμάτι της ταινίας της. Η Σοφία Παπαχρήστου ξεκίνησε ως σκηνογράφος και ενδυματολόγος (βραβείο στη Θεσσαλονίκη για τα κοστούμια της «Νίκης της Σαμοθράκης» του Δήμου Αβδελιώδη). «Σε όλες μου τις ταινίες δίνω έμφαση στην εικαστικότητα», ομολογεί. Το ίδιο μάλλον έχει φροντίσει και για τη νέα της μεγάλου μήκους, την κωμωδία «Πέρα Κάσσιρος», που θα δούμε το χειμώνα.