22ο ΦΕΣΤΙΒΑΛ ΤΑΙΝΙΩΝ ΜΙΚΡΟΥ ΜΗΚΟΥΣ ΔΡΑΜΑΣ (β' ΜΕΡΟΣ)Σπουδαστικές και ΠληροφοριακόΣτο περασμένο τεύχος είχαμε υποσχεθεί ότι θα συμπληρώναμε την περιδιάβαση μας στη φετινή δραμινή διοργάνωση με αναφορά στις σπουδαστικές ταινίες και τις ταινίες του πληροφοριακού τμήματος. Το ευχάριστο είναι ότι και στις δυο αυτές περιοχές υπήρξε ενδιαφέρον υλικό. Ειδικότερα, οι ταινίες των σπουδαστών του εσωτερικού διέθεταν συχνά ένα επίπεδο το οποίο όριζαν (ανεξάρτητα από ταλέντο) η διαφαινόμενη γνώση του αντικειμένου και η προσπάθεια να αφηγηθούν μια ιστορία που να μπορεί να μετατραπεί σε αποδεκτό κινηματογραφικό αποτέλεσμα. Δεν βλάπτει να ξαναλέγεται: στον κινηματογράφο, το ταλέντο από μόνο του δεν αρκεί. Τα χρόνια των πιονιέρων σκηνοθετών τελείωσαν.του Δημήτρη ΧαρίτουΕπειδή για χρόνια περίσσεψε η (δικαιολογημένη) γκρίνια για την συχνά άθλια εικόνα των ημεδαπών σπουδαστικών ταινιών, να πούμε ότι φέτος παρακολουθήσαμε μία από τις καλύτερες -αν όχι την καλύτερη- χρονιές του δραμινού φεστιβάλ. Εγχώριες κα...

Θυμάμαι τη μέρα και τη συγκυρία που γνωριστήκαμε: Δευτέρα 24 Οκτωβρίου 2011, παρουσιάζουμε στον Ιανό την ποιητική συλλογή του Ντίνου Σιώτη Μαύρο χρήμα με την Τιτίκα Δημητρούλια και τον Σάββα Πατσαλίδη. Στο τέλος της εκδήλωσης με πλησιάζει ένας στιβαρός μαυροντυμένος άντρας με μουστάκι, λίγο πριν τα εβδομήντα τον υπολογίζω και μου μοιάζει άνθρωπος της αγοράς, με συγχαίρει για το καλό κείμενο που δεν φοβήθηκε, λέει, να σταθεί, με την πρέπουσα ευγένεια πάντα, και κριτικά απέναντι στο βιβλίο, ότι αυτό θέλει θάρρος κ.λπ. Δεν του δίνω ιδιαίτερη σημασία, έρχομαι πάντα σε δύσκολη θέση όταν μου λένε δημοσίως επαινετικά λόγια, οπότε φροντίζω τεχνηέντως να απομακρυνθώ. Βγαίνοντας από το βιβλιοπωλείο, ο ίδιος άνθρωπος μου ξαναπιάνει την κουβέντα κι επιτέλους μου συστήνεται: είναι ο Λάκης Παπαστάθης, ο σκηνοθέτης. Πού να του πω τώρα ότι στη δεκαετία του 1990, φοιτητής ακόμα, φανατικός με τον Ελύτη και την ιδέα της ελληνικότητας, πόσο είχα ενθουσιαστεί ένα βράδυ που πέτυχα στην τηλεόραση την ταινία ...