Θα ξεκινήσω με το ντοκιμαντέρ και μάλιστα το κινηματογραφικό ντοκιμαντέρ μικρού μήκους, πρωταρχικής σπουδαιότητας είδος της κινηματογραφικής τέχνης. Παρόλες τις επιτυχίες που σημειώνουν ταινίες μεγάλου μήκους όπως η «Ασίγαστη πέτρα», το ντοκιμαντέρ εξακολουθεί να μην ενδιαφέρει πραγματικά, φαίνεται, τους διάφορους κρατικούς φορείς, ούτε καν τους πλέον «ενδεδειγμένους». Είναι χαρακτηριστικό ότι δεν το συμπεριλαμβάνουν στα είδη ταινιών που δικαιούνται να λαμβάνουν το περίφημο 1,5%. Υπήρξαν, εξάλλου, αξιόλογες πρωτοβουλίες που έγινε δυνατόν, τα τρία τελευταία χρόνια, να υλοποιηθούν, όπως αυτή του μικροφίλμ, που έδωσε μια σειρά από λίγο ως πολύ πετυχημένες ταινίες μυθοπλασίας μικρού μήκους, αφήνοντας, όμως, κι αυτές απέξω το ντοκιμαντέρ μικρού μήκους. Κι αυτό παρόλες τις έντονες φιλικές ενστάσεις μας στους εισηγητές τους, που δεν καταφέραμε να τους πείσουμε ώστε να συμπεριλάβουν και μερικά ντοκιμαντέρ, στον ετήσιο διαγωνισμό και προγραμματισμό τους. Αλλά και το πρόγραμμα «Τεκμήριο» για μεγ...

Όταν πήγα να τον δω στο νοσοκομείο, λίγο μετά την πρώτη επέμβαση που έκανε το περασμένο καλοκαίρι μου είπε: «Δεν μπορείς να φανταστείς! Η αναισθησιολόγος, έτσι όπως μιλούσε στις νοσοκόμες, έμοιαζε με κορυφαία σε αρχαία τραγωδία…»Έτσι ήταν ο Παπαστάθης. Είχε έναν ενθουσιασμό που δεν τον εγκατέλειπε ποτέ. Καμιά στιγμή δεν τον άγγιξε η ευτέλεια της καθημερινότητας. Η πίστη του σε έναν κόσμο αξιών χαρακτήριζε και τις πιο μικρές του χειρονομίες, κάνοντας όλους εμάς που τον συναναστρεφόμαστε να νιώθουμε εξαιρετικά ευνοημένοι.Τον γνώρισα, όπως και πολλοί άλλοι, με αφορμή ένα «Παρασκήνιο» που ήθελε να κάνει με τον Φειδάκη, ζωγραφίζοντας το πορτραίτο του Βιζυηνού. Ήθελε να μιλήσουν κάποιοι ζωγράφοι για τον Πάνο, μεταξύ των οποίων και εγώ. Το αποτέλεσμα ήταν αυτά που είπα, να αυτονομηθούν και να αποτελέσουν από μόνα τους ένα ανεξάρτητο «Παρασκήνιο».Tον θυμάμαι πολύ καλά όταν μπήκε στο εργαστήριο για πρώτη φορά. Κρατούσε κάποια βιβλία με τα διηγήματα του Βιζυηνού, όπως και μερικά κείμενα που είχα...