Επί Κολωνώ σκην. Λευτέρης ΞανθόπουλοςΛΕΥΤΕΡΗΣ ΞΑΝΘΟΠΟΥΛΟΣΝα και κάποιος που φίλμαρε πραγματικά μια συνοικία. Το γόητρο των μικρού μήκους σώθηκε από μια σαραντάλεπτη παραγωγή του Υπουργείου Πολιτισμού, το επί Κολωνώ του Λευτέρη Ξανθόπουλου, που προβλήθηκε εκτός συναγωνισμού. Σ' όλες του τις ταινίες ο Ξανθόπουλος ενδιαφέρεται πρώτα για τους ανθρώπους και τις ιστορίες που μεταφέρουν και μέσω αυτών των ιστοριών φιλμάρει τους χώρους. Το ντοκιμαντέρ αγγίζει τη μυθοπλασία, τα πρόσωπα γίνονται τοπία. Μια συνοικία της Αθήνας κινηματογραφείται πραγματικά μόνο όταν βρεθεί κάποιος να τη διασχίσει, όπως εδώ ο Θανάσης Σκρούμπελος που ετοιμάζει ένα γεύμα σ' όλη τη διάρκεια της ταινίας. Ο Κολωνός μετασχηματίζεται σε τοπίο της μνήμης κι όπως ξέρουμε η μνήμη πάντα επιλέγει, η μνήμη είναι όπως κι ο κινηματογράφος μια ελεύθερη μυθοπλασία.Η ωραιότερη σκηνή της ταινίας είναι και η πιο αυστηρά ντεκουπαρισμένη: ένας γέρος ζωγράφος δουλεύει κοντά στις αρχαίες σαρκοφάγους, στη μέση ενός φυσικού παράδεισου "...

22ο ΦΕΣΤΙΒΑΛ ΤΑΙΝΙΩΝ ΜΙΚΡΟΥ ΜΗΚΟΥΣ ΔΡΑΜΑΣ (β' ΜΕΡΟΣ)Σπουδαστικές και ΠληροφοριακόΣτο περασμένο τεύχος είχαμε υποσχεθεί ότι θα συμπληρώναμε την περιδιάβαση μας στη φετινή δραμινή διοργάνωση με αναφορά στις σπουδαστικές ταινίες και τις ταινίες του πληροφοριακού τμήματος. Το ευχάριστο είναι ότι και στις δυο αυτές περιοχές υπήρξε ενδιαφέρον υλικό. Ειδικότερα, οι ταινίες των σπουδαστών του εσωτερικού διέθεταν συχνά ένα επίπεδο το οποίο όριζαν (ανεξάρτητα από ταλέντο) η διαφαινόμενη γνώση του αντικειμένου και η προσπάθεια να αφηγηθούν μια ιστορία που να μπορεί να μετατραπεί σε αποδεκτό κινηματογραφικό αποτέλεσμα. Δεν βλάπτει να ξαναλέγεται: στον κινηματογράφο, το ταλέντο από μόνο του δεν αρκεί. Τα χρόνια των πιονιέρων σκηνοθετών τελείωσαν.του Δημήτρη ΧαρίτουΕπειδή για χρόνια περίσσεψε η (δικαιολογημένη) γκρίνια για την συχνά άθλια εικόνα των ημεδαπών σπουδαστικών ταινιών, να πούμε ότι φέτος παρακολουθήσαμε μία από τις καλύτερες -αν όχι την καλύτερη- χρονιές του δραμινού φεστιβάλ. Εγχώριες κα...