Ο "Μαύρος Γάτος" δεν είναι άλλος από τον τραγικό ρεμπέτη Ανέστη Δελιά, που γεννήθηκε στη Σμύρνη το 1912 και πέθανε ηρωινομανής στην Αθήνα το καλοκαίρι του '44. Μέσα από διηγήσεις για τη ζωή του, ο σκηνοθέτης αναλαμβάνει να μας αφηγηθεί την ιστορία του με μία ταινία μικρού μήκους.

1967. Μια άποψη της Σαντορίνης που δεν έχουμε δει, δεν γνωρίζουμε και οι παλιότεροι έχουν ξεχάσει. Κάποια πρόσωπα στην ταινία είναι γνωστά και ζουν μέχρι σήμερα. Τότε σε μικρή ηλικία έτρεχαν στα σοκάκια - πραγματικά ρυμίδια - του νησιού, με άλλη ελευθερία και άλλες σκέψεις. Δεν ήταν η πεινά που βιάζονται κάποιοι να ανακαλύψουν, στο βίντεο, ο πρωταγωνιστής. Ήταν μια άλλη άποψη μια διαφορετική στάση ζωής στις άγνωστες, τότε, εικόνες της ζωής σε μακρινούς τόπους. Το ίδιο κι ανάποδα, με τους επισκέπτες να αντικρίζουν σκαμμένα πρόσωπα από τη σκληρή διαβίωση στο άνυδρο (ακόμα και σήμερα) νησί. Μια άλλη εικόνα για τους πιο σύγχρονους, τότε, τουρίστες που χαίρονταν την αυθεντικότητα της ξεχασμένης Σαντορίνης. Οι εκτάσεις με την παρθένα γη, που σήμερα γεμάτη τσιμέντο δηλώνει παγκοσμιοποιημένη, έτρεφαν τους λίγους εργατικούς κάτοικους και τις οικογένειες τους. Η εκμετάλλευση, από την λογική άγνοια των ντόπιων, ήταν και τότε η ίδια ίσως και χειρότερη, γιατί ακόμα και σήμερα κάνουν στη Σαντορίνη "δεήσεις" σε αυτούς που κατ' έκλεψαν και ρήμαξαν τον τόπο. Πρόκειται, τέλος, για την χαμένη εικόνα της Ατλαντίδας για τους οραματιστές της αλλά και όσους έχουν ζήσει σε αυτό το αγνό παρελθόν.