20ο ΦΕΣΤΙΒΑΛ ΤΑΙΝΙΩΝ ΜΙΚΡΟΥ ΜΗΚΟΥΣ ΣΤΗ ΔΡΑΜΑ Γιορτάζουν οι ταινίες, γιορτάζουν και τα προβλήματα του Δημήτρη Χαρίτου Πρώτη διοργάνωση (ανύποπτη και αθώα για ό,τι επρόκειτο να ακολουθήσει στα επόμενα χρόνια), Νοέμβριος του 1978 και, φέτος, η 20ή, 15 μέχρι 21 Σεπτεμβρίου. Και την αξιωθήκαμε. Με την παραδοσιακή πλέον εκδήλωση της κρεατόσουπας στον Σιδηροδρομικό Σταθμό, με πυροτεχνήματα, μια τεραστίων διαστάσεων τούρτα και την ένστολη δημοτική μπάντα να παιανίζει άσματα που ανακαλούσαν μνήμες Βουγιουκλάκη... Την αξιώθηκε, λοιπόν, τούτη την εικοστή επέτειο πριν απ' όλους η ίδια η ""•" πόλη της Δράμας με τις φρικτές τουρκομπαρόκ πολυκατοικίες που ξεφυτρώνουν σαν τα μανιτάρια στα άλλοτε πανέμορφα ορτάκΐοανα αλλά και τα γιαβάς-γιαβάς έργα μιας «φλύαρης» αναμόρφωσης της ιστορικής κεντρικής πλατείας. Την αξιώθηκε το ίδιο το φεστιβάλ με τ...

 Μια αδικημένη μικρού μήκους Στη δεύτερη μικρού μήκους ταινία του Λευτέρη Ξανθόπουλου (η πρώτη ήταν η βραβευμένη στο φεστιβάλ 1976 "Ελληνική κοινότητα Χαϊδελβέργης") το αντικείμενο είναι πάλι η μετανάστευση στη Δυτική Γερμανία, αλλά η έρευνα που επιχειρεί αυτό το ντοκυμανταίρ που θα έμοιαζε με ελεγειακό δοκίμιο, αλλάζει πρόσωπο: πολύ απλά γίνεται αδύνατη, παρεκκλίνει συνεχώς, αλλάζει θαυμαστή, χώρους και θέματα, μεταφέρεται διαρκώς από την Γερμανία στην Ελλάδα και πάλι πίσω και ξαναβρίσκει το πρόβλημα που την απασχολεί μέσα από μια δυναμική σκηνοθεσία, της απόστασης που την χωρίζει απ' αυτό. Η βάση της ταινίας είναι η καταστροφή των συμβατικών προσεγγίσεων του προβλήματος μετανάστευση, κινηματογραφικών και άλλων. Το Σούπερ 8 εισβάλλει εκεί όπου ακούγονται οι πιο "σημαντικές" απαντήσεις, λες κι ο ερασιτεχνικό κινηματογράφος θα μπορούσε να ξεπεράσει το κλείσιμο τους στους κώδικες της οικογενειακής κινηματογράφισης. Θαυμαστή αντιστροφή που τινάζει στον αέρα την λογική ...