Εχω εκφράσει, πολλές φορές, σε κείμενα ή σε εισηγήσεις, τη διαπίστωση και την άποψη μου ότι, την τελευταία περίοδο, με αφετηρία το 1994, το επιπέδο των ταινιών μικρού μήκους έχει ανέβει πάρα πολύ. Κι αυτό συμβαίνει, τόσο με αυτές που παράγονται στην Ελλάδα, όσο και μ’ εκείνες που γυρίζονται στο εξωτερικό από νέους έλληνες κινηματογραφιστές, που πήγαν και σπούδασαν ή είναι μόνιμα εγκαταστημένοι – π.χ. ως παιδιά ή εγγόνια μεταναστών – σε χώρες του εξωτερικού, κυρίως της Ευρώπης ή της Βόρειας Αμερικής. Και το ποιοτικό επίπεδο των ταινιών, το βλέπουμε κι εφέτος, μένει αρκετά υψηλό, με μια μικρή, έστω, πτώση, ιδίως στις ταινίες μυθοπλασίας, και κάπως λιγότερο στις ταινίες του λεγόμενου σπουδαστικού τμήματος, ενώ το ντοκιμαντέρ μικρού μήκους, παρά τις μεγάλες δυσκολίες που αντιμετωπίζει, στη χώρα μας, το τόσο ενδιαφέρον αυτό κινηματογραφικό είδος, αντιπροσωπεύεται από τέσσε...

ΛΟΓΩ ΤΗΣ ΕΚΤΑΣΗΣ ΤΟΥ ΚΕΙΜΕΝΟΥ ΑΚΟΛΟΥΘΕΙ ΕΝΑ ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ. ΟΛΟΚΛΗΡΟ ΤΟ ΚΕΙΜΕΝΟ ΜΠΟΡΕΙΤΕ ΝΑ ΤΟ ΚΑΤΕΒΑΣΕΤΕ ΚΑΝΟΝΤΑΣ ΚΛΙΚ ΠΑΡΑΠΑΝΩ ΣΤΟ DOWNLOAD.Η ΤΑΙΝΙΑ ΜΙΚΡΟΥ ΜΗΚΟΥΣ της Αλίντας Δημητρίου(το κείμενο που ακολουθεί αποτελεί και την εισαγωγή στο ΛΕΞΙΚΟ ΤΑΙΝΙΩΝ ΜΙΚΡΟΥ ΜΗΚΟΥΣ 1939 - 1992, εκδόσεις Καστανιώτη 1993).Οι αδελφοί Λυμιέρ ανακαλύπτουν τον κινηματογράφο στα τέλη του προηγούμενου αιώνα. Δεκέμβρη του 1895, σ' ένα υπόγειο καφενείο του Παρισιού, γίνεται η πρώτη δημόσια προβολή. Ξετρελαμένοι οι Παριζιάνοι βλέπουν τραίνα να κινούνται, μωρά να τρώνε, αμάξια να τρέχουν. Η αυταπάτη είναι τέλεια. Μια καινούρια μαγεία σκορπάει η σκοτεινή αίθουσα. Το λαϊκό θέαμα του εικοστού αιώνα έχει γεννηθεί. Ζήτω ο κινηματογράφος!Τρία χρόνια αργότερα ο κινηματογράφος έρχεται και στην Ελλάδα. Η πρώτη προβολή γίνεται σε μια αίθουσα της πλατείας Κολοκοτρώνη. Το κοινό της Αθήνας, πιο ευαίσθητο από τους Παριζιάνους, αντιδρά με λιθοβολισμούς, λιποθυμίες και άλλα.Το 1906 γυρίζεται η πρώτη ταινία στην Ελλάδα. Τη χρο...