Μπέττυ σκ. Δημήτρη ΣταύρακαΚείμενο του Λευτέρη Ξανθόπουλου από το περιοδικό Αντί τεύχος 137, 10/1979Η πιο σημαντική ταινία μικρού μήκους πού έμεινε εκτός φεστιβάλ. Το θέμα ενόχλησε τους πουριτανούς της προκριματικής επιτροπής. Η "Μπέττυ" του Δημήτρη Σταύρακα είναι το 30λεπτο πορτραίτο της ομώνυμης τραβεστί. Ή μεγαλύτερη δυσκολία πού είχε να παρακάμψει ο σκηνοθέτης, σε μια τέτοιου είδους δουλειά, ήταν ο κίνδυνος να ξεπέσει το θέμα σε μια φολκλορική οφθαλμοπορνεία. Ο Σταύρακας το απόφυγε πολύ έντεχνα. Ελέγχει από την αρχή μέχρι το τέλος το υλικό του. Με πολύ σεβασμό και αγάπη (και συνάμα από κάποια απόσταση) πλησιάζει τον περιθωριακό χαρακτήρα του οποίου εικονογραφεί το πορτραίτο. Η Μπέττυ, πρώην άντρας, πανέξυπνη, ειλικρινής και ανεπιτήδευτη, μας μιλάει για τα δύσκολα παιδικά της χρόνια στην επαρχία και για τους αγώνες πού δίνει σαν τραβεστί προς όλες τις κατευθύνσεις για να κερδίσει το αναφαίρετο δικαίωμα να είναι αυτό πού εκείνη διάλεξε για τον εαυτό της.Χωρίς ενοχλητικές φω...

Επί Κολωνώ σκην. Λευτέρης ΞανθόπουλοςΛΕΥΤΕΡΗΣ ΞΑΝΘΟΠΟΥΛΟΣΝα και κάποιος που φίλμαρε πραγματικά μια συνοικία. Το γόητρο των μικρού μήκους σώθηκε από μια σαραντάλεπτη παραγωγή του Υπουργείου Πολιτισμού, το επί Κολωνώ του Λευτέρη Ξανθόπουλου, που προβλήθηκε εκτός συναγωνισμού. Σ' όλες του τις ταινίες ο Ξανθόπουλος ενδιαφέρεται πρώτα για τους ανθρώπους και τις ιστορίες που μεταφέρουν και μέσω αυτών των ιστοριών φιλμάρει τους χώρους. Το ντοκιμαντέρ αγγίζει τη μυθοπλασία, τα πρόσωπα γίνονται τοπία. Μια συνοικία της Αθήνας κινηματογραφείται πραγματικά μόνο όταν βρεθεί κάποιος να τη διασχίσει, όπως εδώ ο Θανάσης Σκρούμπελος που ετοιμάζει ένα γεύμα σ' όλη τη διάρκεια της ταινίας. Ο Κολωνός μετασχηματίζεται σε τοπίο της μνήμης κι όπως ξέρουμε η μνήμη πάντα επιλέγει, η μνήμη είναι όπως κι ο κινηματογράφος μια ελεύθερη μυθοπλασία.Η ωραιότερη σκηνή της ταινίας είναι και η πιο αυστηρά ντεκουπαρισμένη: ένας γέρος ζωγράφος δουλεύει κοντά στις αρχαίες σαρκοφάγους, στη μέση ενός φυσικού παράδεισου "...