Το 1974, και με αφορμή έναν αυθόρμητο έρανο για την Κύπρο, οι Έλληνες περιοχής Χαϊδελβέργης Ομοσπονδιακής Δημοκρατίας της Γερμανίας, αφού συνειδητοποιούν πώς η διεκδίκηση των αιτημάτων τους μπορεί να επιτευχθεί ομαδικά και όχι ατομικά, αποφασίζουν την ίδρυση της Ελληνικής Κοινότητας Χαϊδελβέργης.Για την πλατύτερη δημοσιότητα των προβλημάτων πού αντιμετωπίζουν οι ξένοι εργάτες στην Γερμανία, η Γενική Συνέλευση της Κοινότητας σε συνεργασία με τον σκηνοθέτη Λευτέρη Ξανθόπουλο, αποφασίζουν την Άνοιξη του 1976 την δημιουργία μιας ταινίας. Η παραγωγή χρηματοδοτείται από εθελοντικές εισφορές των Ελλήνων της περιοχές. Το συνεργείο εργάζεται εθελοντικά.Η ταινία με τον τίτλο "Ελληνική Κοινότητα Χαϊδελβέργης" πήρε μέρος στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης του 1976 όπου και βραβεύτηκε με το δεύτερο βραβείο ταινίας μικρού μήκους, επαινέθηκε δε από την Πανελλήνια Ένωση Κριτικών Κινηματογράφου (ΠΕΚΚ) "για την σοβαρότητα και τη συνέπεια στην αντιμετώπιση ενός κοινωνικοπολιτικού ...

Θυμάμαι τη μέρα και τη συγκυρία που γνωριστήκαμε: Δευτέρα 24 Οκτωβρίου 2011, παρουσιάζουμε στον Ιανό την ποιητική συλλογή του Ντίνου Σιώτη Μαύρο χρήμα με την Τιτίκα Δημητρούλια και τον Σάββα Πατσαλίδη. Στο τέλος της εκδήλωσης με πλησιάζει ένας στιβαρός μαυροντυμένος άντρας με μουστάκι, λίγο πριν τα εβδομήντα τον υπολογίζω και μου μοιάζει άνθρωπος της αγοράς, με συγχαίρει για το καλό κείμενο που δεν φοβήθηκε, λέει, να σταθεί, με την πρέπουσα ευγένεια πάντα, και κριτικά απέναντι στο βιβλίο, ότι αυτό θέλει θάρρος κ.λπ. Δεν του δίνω ιδιαίτερη σημασία, έρχομαι πάντα σε δύσκολη θέση όταν μου λένε δημοσίως επαινετικά λόγια, οπότε φροντίζω τεχνηέντως να απομακρυνθώ. Βγαίνοντας από το βιβλιοπωλείο, ο ίδιος άνθρωπος μου ξαναπιάνει την κουβέντα κι επιτέλους μου συστήνεται: είναι ο Λάκης Παπαστάθης, ο σκηνοθέτης. Πού να του πω τώρα ότι στη δεκαετία του 1990, φοιτητής ακόμα, φανατικός με τον Ελύτη και την ιδέα της ελληνικότητας, πόσο είχα ενθουσιαστεί ένα βράδυ που πέτυχα στην τηλεόραση την ταινία ...