Έμαθαν πώς να το πουν, αλλά δεν ξέρουν τι να πουνΥπάρχουν ευκρινή σημάδια που δείχνουν ότι το δραμινό φεστιβάλ μπήκε για τα καλά στη φάση της ενηλικίωσης, ξεπερνώντας ακόμα και αυτόν τον ρητορικό (μαζί και ρομαντικό) χαρακτηρισμό του ως 8εσμού. Φυσικό αυτό, αφού σ' αυτή τη φάση, στο ώριμο σώμα της διοργάνωσης προσφύονται και οι «αμαρτίες» της. Αυτά έχουν οι «ωριμότητες»...του Δημητρη ΧαρίτουΤούτη η διοργάνωση, που ξεκίνησε πριν 24 χρόνια με λογική την αδυναμία να προβλέψει σε βάθος χρόνου τη σημερινή «υπερτροφία της», είναι υποχρεωμένη να συνεχίσει το χωρίς αμφιβολία χρήσιμο έργο της υπηρετώντας ταυτόχρονα τη δισυπόστατη φύση της: του «αγαπησιάρη» τροφού των νέων κινηματογραφιστών και του «μηχανισμού» εξυπηρέτησης αλλότριων προς την Έβδομη Τέχνη σκοπιμοτήτων. Ας πούμε, τίποτα το καινοφανές. «Όλη η Ελλάδα -κατά Διονύση- απέραντη παράγκα...». Αυτό πάντως που φτάνει στην αίσθηση και στα μάτια των πολλών, οι οποίοι, στο κάτω-κάτω της γραφής, δεν έχουν κανένα λόγο να τα περνάνε όλα από το ψ...

 Το 1974, και με αφορμή έναν αυθόρμητο έρανο για την Κύπρο, οι Έλληνες περιοχής Χαϊδελβέργης Ομοσπονδιακής Δημοκρατίας της Γερμανίας, αφού συνειδητοποιούν πώς η διεκδίκηση των αιτημάτων τους μπορεί να επιτευχθεί ομαδικά και όχι ατομικά, αποφασίζουν την ίδρυση της Ελληνικής Κοινότητας Χαϊδελβέργης.Για την πλατύτερη δημοσιότητα των προβλημάτων πού αντιμετωπίζουν οι ξένοι εργάτες στην Γερμανία, η Γενική Συνέλευση της Κοινότητας σε συνεργασία με τον σκηνοθέτη Λευτέρη Ξανθόπουλο, αποφασίζουν την Άνοιξη του 1976 την δημιουργία μιας ταινίας. Η παραγωγή χρηματοδοτείται από εθελοντικές εισφορές των Ελλήνων της περιοχές. Το συνεργείο εργάζεται εθελοντικά.Η ταινία με τον τίτλο "Ελληνική Κοινότητα Χαϊδελβέργης" πήρε μέρος στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης του 1976 όπου και βραβεύτηκε με το δεύτερο βραβείο ταινίας μικρού μήκους, επαινέθηκε δε από την Πανελλήνια Ένωση Κριτικών Κινηματογράφου (ΠΕΚΚ) "για την σοβαρότητα και τη συνέπεια στην αντιμετώπιση ενός κοινωνικοπολιτικού ...